Με καρτέρι... αναζητώντας τη λύση του γρίφου

Ήταν κάτι που μου έλειπε την ημέρα εκείνη, ίσως γιατί δεν είχα όρεξη να πάρω ξανά το δρόμο των αναμνήσεων... Αποφάσισα λοιπόν να πάω στη θάλασσα, με την οποία νιώθω έντονα να με συνδέει μια σχέση αμοιβαιότητας... Για άλλη μια φορά ήθελα να πλησιάσω την πρώτη επικλινή αποχή που θα συναντούσα, να σκύψω στο χείλος της και να δω μέσα, νιώθοντας πως τουλάχιστον εκεί κάτω στο βυθό θα μπορούσα αυτήν τη μέρα να ξαναβρώ τον εαυτό μου, μακριά από το χρόνο που κυλάει, τις λύπες, τα άγχη και τα προβλήματα του καθημερινού κόσμου. Ήθελα όμως να δράσω από την αρχή σαν προσεχτικός επινοητής μιας ιστορίας που είχα να εκτελέσω, χωρίς να αφεθώ σε τυχαία έμπνευση...!. Έτσι λοιπόν, μετά από ένα παρατεταμένο ζέσταμα, με μικρές διαδοχικές βουτιές στα ρηχά νερά της ανοιχτωσιάς της παραλίας, κυνηγώντας σαργούς, κατευθύνθηκα προς τον κάβο. Βασίστηκα μόνο στην επιθυμία μου να τοποθετήσω το σώμα μου κατάλληλα μέσα στο ρεύμα, να παρασυρθώ από την ορμή της ουδέτερης πλευστότητας και τελικά να επιλέξω το πρώτο πόστο του καρτεριού εκείνης της μέρας. καρτέρι, η λύση του γρίφου Με το που προσγειώθηκα στο βυθό στο νου μου ήρθε αμέσως ο Κρυσάρ. Ήρωας κάποιου παραμυθιού, μάγευε με τη φλογέρα του τους τυφλοπόντικες και τους οδηγούσε έπειτα στο ποτάμι για να τους ξεπαστρέψει. Ίσως από ένστικτο, ίσως και εξαιτίας του πληγωμένου μου εγωισμού θέλησα να νιώσω απευθείας σαν και αυτόν. Έσπευσα λοιπόν να επιστρατεύσω όλη μου την τέχνη, κίνησης αλλά και ακινησίας... Βλέπετε, δεν μπόρεσα να πω πως μέσα μου ξεθώριασε εκείνη η ιστορία του ροφού που από απερισκεψία είχα χάσει κάποιες βδομάδες πριν. Ίσως και γι’ αυτόν το λόγο ακριβώς να επέστρεψα. Για να λύσω το γρίφο του χαμένου ψαριού, να δώσω ακόμη μια ευκαιρία στον εαυτό μου να επανορθώσει! Ναι, τώρα το διαισθάνομαι, ήταν ίσως εκείνη ακριβώς η ιδιαίτερη βραδύτητα του συγκεκριμένου ροφού, που τόσο μου κίνησε την προσοχή, βραδύτητα που λες και ακτινοβολούσε τη συναίσθηση πως δεν έχεις κάτι για να βιαστείς και πως είναι μάταιο να απλώσεις ανυπόμονα σε αυτόν το οπλισμένο χέρι. Σε όλη αυτήν τη διαδικασία η ανυπομονησία είναι πράγματι κακός σύμβουλος, ιδιαίτερα όταν το μουλινέ του όπλου χτυπάει με δύναμη πάνω σε ένα μικρό εξόγκωμα του βυθού τρομάζοντας το ψάρι... Στάθηκα ακίνητος στην κορυφή του βράχου, πάνω από το χαρακτηριστικό σκίσιμο, εποπτεύοντας την περιοχή. Μικρές στήρες κυνηγούσαν ξέφρενα, ένα κοπάδι μανάλια έσπευσε να με επεξεργαστεί και οι σηκιοί ήταν εκεί, πάνω στο σκαλοπάτι που γκρεμιζόταν εμπρός μου. Εξαιτίας αυτού του σκηνικού, μέσα μου φούντωσε δυνατή η συναίσθηση της μηδαμινότητάς μου, κάτι που δέχτηκα κατευθείαν με χαρά και ανακούφιση. Τόσο όμορφες ήταν οι σκηνές που ζούσα εκείνη τη στιγμή υποβρυχίως. ροφος με καρτέριΌμως αυτό το έχω ξαναζήσει... Η ευχαρίστηση που προσφέρουν αυτές οι στιγμές αυξάνουν γενικά τη σιγουριά μου, ξεδιπλώνοντας τα κυνηγετικά μου ένστικτα καθώς ακινητώ υποβρυχίως... Είχα αρχίσει με το βλέμμα να αναζητώ το ψάρι εκείνο που είχα δει, αδιαφορώντας παντελώς για όλα τα υπόλοιπα. Ο ροφός παρέμενε όμως άφαντος από το οπτικό μου πεδίο. Στην ίδια βουτιά, δίχως να κουνήσω τα πτερύγιά μου, αποφάσισα να αλλάξω τη θέση της ενέδρας. Χρησιμοποιώντας το ελεύθερο χέρι σύρθηκα λίγα μέτρα παρακάτω, προς το σκαλοπάτι. Είχα λεπτομερώς διαβάσει κάποιες αξιόπιστες πληροφορίες, που έλεγαν πως με κάποιο τρόπο έπρεπε να βρεθώ κοντά σε πέτρα ή άνοιγμα που το ψάρι χρησιμοποιεί σαν καταφύγιο, προκειμένου να το αναγκάσω να με πλησιάσει. Αλίμονο! Δεν είχαν περάσει παρά μονάχα λίγα δευτερόλεπτα και είχα ήδη γεμίσει ερωτηματικά... Τις σκέψεις μου διέκοψε ο πρώτος διαφραγματικός σπασμός, θυμίζοντας την επιτακτική ανάγκη μου για αναπνοή. Ξεκίνησα αργά το δρόμο προς την επιφάνεια, χωρίς να παραλείπω βέβαια να εποπτεύσω τριγύρω για ένα τελευταίο σημάδι του ψαριού προτού αναδυθώ. Και να! Εκεί, στη βάση του σκαλοπατιού, στα όρια με την πυκνή ποσειδωνία, εμπρός από το μεγάλο οριζόντιο σκίσιμο, μπόρεσα να διακρίνω κάτι που με έβαλε σε υποψίες. Ήταν κάτι που έμοιαζε περισσότερο με ένα ακίνητο μισάνοιχτο λειψό ψαλίδι, πεταμένο επιμελώς μέσα στα ψηλά φύκια που κινούνταν ρυθμικά από το ασθενές υποβρύχιο ρεύμα. Δεν ήταν μόνο το σχήμα, αλλά και το χρώμα του που μου κίνησε την περιέργεια. Το χρώμα ήταν ανοιχτόχρωμο καφέ, τόσο ανοιχτόχρωμο που έδειχνε σαν άσπρο! Στο νου μου ήρθε κατευθείαν ο τελευταίος ροφός που είχα «ξεράνει» πριν από κανένα μήνα περίπου με μια καίρια εγκεφαλική βολή. Το άτυχο ψάρι είχε μείνει ακίνητο, ασπρίζοντας ολόκληρο στη συνέχεια. Στην επιφάνεια πια, κατευθύνθηκα κολυμπώντας γρήγορα προς τη σημαδούρα για να αλλάξω το 100άρι που κρατούσα με το παντοδύναμο ξύλινο τριλάστιχό μου. Κατακλυζόμουν θυμάμαι από κάθε λογής ερωτηματικά: Τι να είναι αυτό άραγε; Σημάδι του ροφού ή κάτι άλλο; Ή μήπως τίποτα; Και για ποιο λόγο υπάρχει εκεί, εάν πραγματικά υπάρχει… Μπας και οφείλεται σε κάποιο παιχνίδι της φαντασίας μου; Όμως... «Στα παραμύθια πάντα όλα τα έσωζε η πιστή υπομονή του αγαπημένου πρίγκιπα», ήταν το τελευταίο πράγμα που σκεπτόμουν συνεχώς καθώς χαλάρωνα -μάλλον από καθήκον- ενώ τα δευτερόλεπτα κυλούσαν αργά πάνω στο καντράν του καταδυτικού μου υπολογιστή… Βούτηξα από ρηχά πάνω σε μια μεγάλη νοητή τεθλασμένη πορεία. Καλύφθηκα από το μεγάλο τοίχο του σκαλοπατιού προσεγγίζοντας το οριζόντιο σκίσιμο από μακριά. Το πρώτο που συνάντησα ήταν το παχύ χαλί της ποσειδωνίας. Καλύφθηκα καλά -σχεδόν χάθηκα μέσα σε αυτήν- και σύρθηκα με το ελεύθερο χέρι προς το σημείο. Και τότε τον είδα! Το πρώτο που διέκρινα και μου έκανε πραγματικά εντύπωση ήταν τα «πεσμένα» αγκάθια του, και ύστερα το στόμα του από το οποίο εξείχε ένα άσπρο πλοκάμι! Κατευθείαν το βλέμμα μου στράφηκε προς την ουρά του. Πράγματι, το επάνω μέρος της ουράς του ήταν και αυτό «πεσμένο», τόσο που η ουρά του έμοιαζε κουτσουρεμένη με το χοντρό της κότσι να προεξέχει αδέξια. Αυτήν την ουρά ακριβώς είχα δει αναδυόμενος να χάνεται μέσα στα φύκια! Στεκόμουν λοιπόν πίσω από το ροφό που αναζητούσα! Το ψάρι ήταν ακίνητο, προφανώς χώνευε και κάθε άλλο παρά είχε αντιληφθεί την παρουσία μου. Θαυμάζοντας το θέαμα, άργησα τόσο πολύ να πατήσω τη σκανδάλη, που παραλίγο να σκεφτώ πως το χτύπημα αυτό θα ήταν πια απαράδεχτο. Το ένστικτο όμως υπερίσχυσε και η βολή σόκαρε το ανυποψίαστο ψάρι χωρίς να το θανατώσει. Το άφησα να βραχώσει επιπόλαια στην είσοδο της μεγάλης οριζόντιας σχισμής, ελέγχοντάς το μέσω του σχοινιού του μουλινέ. Δεν χρειάστηκε καν δεύτερη βουτιά. Το ψάρι πετάχτηκε μόνο του έξω και εγώ το έφερα εύκολα στην επιφάνεια. Όλα πήγαν καλά και σύμφωνα με τη θεωρητική γνώση που μετά από τόσο κόπο και μελέτη είχα αποκτήσει. Η θεωρία είχε γίνει επιτέλους πράξη! Βλέπετε, ήταν ίσως σημαντικότερο για μένα εκείνη τη στιγμή να λύσω τον γρίφο. Έναν γρίφο - στοίχημα που είχα ο ίδιος βάλει στον εαυτό μου. Σκεπτόμενος από τη μία, δέσμιος των παθών μου από την άλλη, και φυσικά οπαδός της επανόρθωσης (πράξεων, λαθών, αμαρτιών...), δεν κατάφερα και πάλι να αρνηθώ τα αρχέγονα κυνηγετικά μου ένστικτα. Ο Βασίλης Γκαρούτσος (info@de-profundis.gr) είναι εκπαιδευτής Ελεύθερης Κατάδυσης SSI Freediving, AIDA International και *ΕΟΥΔΑ, CMAS.