Σφυρίδα!!!

Ο τίτλος δεν θα μπορούσε να ταιριάζει καλύτερα σε ένα από τα πλέον αψυχολόγητα και μάλλον ανισσόροπα ψάρια των Ελληνικών και όχι μόνο βυθών. Το όνομα αυτού; Σφυρίδα ή μάλλον κατά το επιστημονικότερο, Epinephelus aeneus. Μέλος της μεγάλης οικογένειας των Σερρανίδων, η σφυρίδα χαρακτηρίζεται από το ανοιχτόχρωμο μπεζ χρώμα του σώματός της που διασπάται από χονδρές κάθετες σκούρες ραβδώσεις. Έχει μακρύ σώμα, αρκετά μεγάλο κεφάλι και στρογγυλή αλλά πανίσχυρη ουρά που ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τις εκρηκτικές αντιδράσεις της. Συναντάται περισσότερο στις δυτικές ακτές της Αφρικής αλλά και στην Νότια Μεσόγειο ενώ πριν από μερικά χρόνια παρατηρήθηκε μεγάλη αύξηση του πληθυσμού της κυρίως στην κεντρική Ελλάδα καθώς και στα Κυκλαδονήσια. Προτιμάει να κινείται πάνω από λασπώδης ή αργιλώδης βυθούς τους οποίους μπορεί ακόμη και να σκάψει σχηματίζοντας λαγούμια μέσα στην άμμο. Τρέφεται κυρίως με μικρότερα ψάρια, κεφαλόποδα αλλά και οστρακόδερμα, κάτι που της χαρίζει κατάλευκη σάρκα και βέβαια, εξαιρετική γεύση. Το μέγεθός της είναι επίσης εντυπωσιακό μιας και μπορεί να φτάσει και να ξεπεράσει τα 30 κιλά με συνηθέστερα μεγέθη, ψάρια που δεν ξεπερνούν τους 60 πόντους. Ας τελειώνουμε όμως με τα επιστημονικά και ας δούμε τι σημαίνει να κυνηγάει κανείς αυτό το ιδιαίτερο θήραμα. Το κυνήγι της μοιάζει σε μεγάλο βαθμό με τον ίδιο της τον χαρακτήρα. Δεν υπάρχουν σαφής κανόνες και υποδείξεις που μπορούν να εγγυηθούν αποτελέσματα. Κάτι που λειτούργησε άψογα απέναντι σε μία σφυρίδα, μπορεί πολύ εύκολα να αποτύχει μεγαλοπρεπώς απέναντι σε κάποια άλλη. Αυτό είναι άλλωστε που κάνει αυτό το θήραμα τόσο ξεχωριστό.

Στην Τρύπα
Εάν και συνήθως το ψάρεμα στην τρύπα εγγυάται καλύτερα αποτελέσματα, αυτό δεν ισχύει ιδιαίτερα στην περίπτωση της σφυρίδας. Έχοντας ως αγαπημένους βιότοπους τις μεγάλες εκτάσεις άμμου και λάσπης, η δυσκολία βρίσκεται στον εντοπισμό των θαλαμιών αλλά και στη θολούρα που πολύ εύκολα μπορεί να «σηκώσει» ένα ψάρι μόλις μπει στην κατοικία του. Αυτός είναι άλλωστε ένας από τους τρόπους άμυνας που χρησιμοποιούν μερικά από τα ψάρια που επιλέγουν την ασφάλεια του θαλαμιού. Κουνώντας την ουρά και τα πλαϊνά πτερύγια, μία σφυρίδα μπορεί να ανανεώνει συνεχώς τη θολούρα δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο ένα πέπλο προστασίας από τον διώκτη της. Παράλληλα, ως αψυχολόγητο ψάρι, μπορεί ανά πάσα στιγμή να πεταχτεί έξω από το θαλάμι μόνο για να κάνει ένα μεγάλο κύκλο και να ξανά «καρφωθεί» μέσα σε αυτό μετά από λίγο. Δεν είναι λίγες οι φορές μάλιστα, που ο κυνηγός παλεύει μέσα στη σκόνη να εντοπίσει κάποιο ίχνος του ψαριού ενώ το ίδιο, έχοντας βγει από την τρύπα, βρίσκεται λίγα μέτρα μακριά και παρακολουθεί τις προσπάθειες γεμάτο περιέργεια. Η περιέργεια όμως είναι αυτή που πολλές φορές θα δώσει σεβαστά θηράματα στον κυνηγό. Κάνοντας ένα μικρό καρτέρι υπό γωνία, πάνω ή δίπλα από το θαλάμι, πολλές φορές θα δούμε τη μουσούδα του ψαριού να ξεπροβάλλει ώστε να ελέγξει την κατάσταση. Μία γρήγορη αλλά όχι επιπόλαιη βολή θα δώσει τέλος σε αυτήν τη μάχη. Εάν τώρα η προσέγγιση αυτή δεν φέρει αποτέλεσμα, η είσοδος του κυνηγού στην τρύπα πρέπει να γίνει προσεκτικά μεν, αλλά παράλληλα με «τσαμπουκά». Τι εννοούμε; Πολύ απλά μία νωθρή και υποτονική προσέγγιση και διείσδυση στο θαλάμι θα δώσει πολύτιμο χρόνο στο αεικίνητο αυτό ψάρι να αντιδράσει βγαίνοντας από το θαλάμι ή σηκώνοντας θολούρα. Αντίθετα, εάν η προσέγγιση είναι πιο επιθετική, το ξάφνιασμα του ψαριού θα δώσει το πολύτιμο εκείνο χρονικό περιθώριο που απαιτείται για να πραγματοποιηθεί η βολή. Όσο για τη βολή αυτή καθαυτή, ο κυνηγός δεν πρέπει να ξεχνάει πως το ψάρι που έχει απέναντί του μάχεται με απίστευτο μένος μόλις δεχτεί τη βέργα ενώ παράλληλα έχει αρκετά μαλακή σάρκα, ένας συνδυασμός που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής. Όπως και κάθε μαύρο ψάρι στην τρύπα, οι βολές κατά μέτωπο ή έστω στην περιοχή του κεφαλιού πρέπει να προτιμούνται, όμως λόγω της διαμόρφωσης των θαλαμιών (συνήθως υπάρχει αρκετή άμμος), αλλά και του γεγονότος πως οι σφυρίδες δεν βραχώνουν άσχημα, μία βολή στο σώμα του ψαριού, υπό κατάλληλες πάντα συνθήκες, μπορεί να έχει θετική έκβαση. Στον τομέα του εξοπλισμού, το ενδιαφέρων στρέφεται περισσότερο στα όπλα. Με συνηθέστερο μήκος τα 75 ή 80 εκατοστά σωλήνα, το μέγεθος του όπλου εξαρτάται άμεσα από το μέγεθος και τη διαμόρφωση του θαλαμιού. Το βέβαιο είναι πως η βέργα πρέπει να είναι έχει πάχος τουλάχιστον 6.5mm ενώ τα λάστιχα πρέπει να διαθέτουν αρκετή δύναμη ώστε να διαπεράσου τα σκληρά οστά του κεφαλιού. Εννοείται βέβαια πως το μουλινέ είναι επίσης απαραίτητο ώστε να αποφεύγονται κουραστικά βραχώματα. Μάλιστα, δεν είναι λίγες οι φορές που το ψάρι θα αποφασίσει να βγει από το θαλάμι του μετά τη βολή με την ελπίδα να πετάξει από πάνω του τη βέργα. Το τι θα γινόταν εάν δεν υπήρχε το μουλινέ, το αφήνω στη φαντασία σας…

Ως ίσος προς ίσο
Καλό το κυνήγι στην τρύπα, δεν διαφωνώ, όμως το κυνήγι της σφυρίδας στα ανοιχτά νερά μπορεί να προσφέρει στον κυνηγό εικόνες και εμπειρίες πραγματικά μοναδικές. Υπάρχουν τρεις τρόποι προσέγγισης ενός ψαριού έξω από το θαλάμι του. Ο πρώτος είναι το κλασικό πλανάρισμα, όπου ο δύτης, κατά την κατάδυσή του εντοπίζει το ψάρι και σβήνοντας τα τελευταία μέτρα, ευθυγραμμίζεται και επιχειρεί βολή. Έχοντας ως δεδομένο τον ανήσυχο χαρακτήρα του είδους, αυτή η μέθοδος για να αποδώσει απαιτεί άριστη τεχνική από την πλευρά του δύτη. Οι κινήσεις πρέπει να είναι αργές και καθησυχαστικές, το βλέμμα ήρεμο και το δάχτυλο πάντα έτοιμο να τραβήξει τη σκανδάλη στην πρώτη υποψία νευρικότητας από την πλευρά του ψαριού. Ακόμη και αν το ψάρι μετακινηθεί, δεν σημαίνει απαραίτητα πως το παιχνίδι έχει χαθεί. Εάν ο δύτης συνεχίσει την κάθοδό του και κάτσει πάνω στο βυθό, δεν αποκλείεται το φευγιό του ψαριού να σταματήσει. Αυτός είναι και ο δεύτερος τρόπος προσέγγισης. Μόλις το ψάρι σταματήσει να τρέχει και στραφεί εκ νέου προς τον δύτη, αυτός με μικρές κινήσεις του ελεύθερου χεριού θα μειώσει την απόσταση, επιχειρώντας βολή μόλις νιώσει πως βρίσκεται εντός του δραστικού βεληνεκούς του όπλου του. Η τεχνική αυτή απαιτεί από την πλευρά του δύτη ηρεμία, διαύγεια πνεύματος αλλά και προσαρμοστικότητα ώστε να μην πιέσει το ήδη ανήσυχο αλλά ταυτόχρονα και περίεργο ψάρι. Η τελευταία μέθοδος είναι το στατικό καρτέρι. Δεν είναι σπάνιες οι φορές που ένα καρτέρι θα φέρει απρόσμενα κοντά στη μύτη του όπλου μεγάλες σφυρίδες. Αυτό μπορεί να συμβεί για τρείς λόγους. Ο πρώτος είναι η κλασική περιέργεια, ο δεύτερος είναι η διεκδίκηση μίας περιοχής ενώ ο τρίτος είναι καθαρά θέμα σύμπτωσης, όπου τυχαία ο κυνηγός έχει τοποθετήσει το σώμα του μπροστά από την είσοδο του θαλαμιού. Αντίθετα από τις συναγρίδες ή άλλα ψάρια του καρτεριού, οι κινήσεις του όπλου δεν είναι απαγορευτικές ενώ ακόμη και στο στατικό καρτέρι, για να γίνει η βολή πολλές φορές απαιτείται μία κίνηση του δύτη προς το ψάρι. Τα όπλα εδώ εννοείται πως αλλάζουν σε σχέση με το ψάρεμα στην τρύπα. Προτιμούνται μακριά όπλα με 3 ή ακόμη και 4 λάστιχα και βέργες που ξεκινούν από 6.7mm και μπορούν να φτάσουν ακόμη και τα 8mm. Εάν εξαιρέσουμε τις βολές που θα γίνουν στο πλανάρισμα, στις άλλες δύο τεχνικές καλό είναι οι υπερβολές να αποφεύγονται, κυρίως δε στο μέγεθος του όπλου. Από τη στιγμή που το ψάρι αυτό χαρακτηρίζεται από την νευρικότητα και την κινητικότητα, το όπλο πρέπει να είναι ευκίνητο και γρήγορο στις πλάγιες μετακινήσεις όπως γρήγορη πρέπει να είναι και η βολή που καλείται να προλάβει τις αστραπιαίες αντιδράσεις του ψαριού.

πηγη http://www.e-bluemagazine.com