Θαλάσσια πάρκα Πράσινες μπίζνες στο Αιγαίο

H Κοινή Αλιευτική Πολιτική (Κ.Αλ.Π) της Ευρωπαϊκής Ένωσης υποχρεώνει τα κράτη - μέλη στη δημιουργία θαλάσσιων πάρκων για την προστασία της ποσειδωνίας (κανονισμός 1967/2006). Και, καθώς η ποσειδωνία αποτελεί την πιο αποδοτική πρώτη ύλη για την παραγωγή βιοκαυσίμων, η ιδιωτικοποίηση ενός κοινού αγαθού όπως η θάλασσα (στην παράκτια ζώνη της, εκεί όπου φύεται η ποσειδωνία μέχρι τα -50 μ. βάθος) αποτελεί μια προτεραιότητα για τα μονοπώλια της ενέργειας. Παράλληλα, η αξιοποίηση της ελληνικής ακτογραμμής από τα μονοπώλια του τουρισμού, που πλέον στοχεύουν στα «υψηλά βαλάντια», οδηγεί στην άρση των νομικών περιορισμών για την οικοδόμηση σύνθετων τουριστικών επιχειρήσεων, η βιωσιμότητα των οποίων εξαρτάται κυρίως από την ύπαρξη γηπέδου γκολφ και τη δυνατότητα υποβρύχιας περιήγησης σε Θαλάσσιο Πάρκο.

Η ανεξάρτητη παράκτια επαγγελματική αλιεία, επειδή λειτουργεί έξω από τα μεγάλα κυκλώματα εμπορίας ιχθύων, βρίσκεται εδώ και χρόνια υπό διωγμό στην Ε.Ε. Ήδη έχουν κοπεί μαχαίρι οι φοροαπαλλαγές και οι ενισχύσεις του παρελθόντος στους παράκτιους επαγγελματίες αλιείς, ενώ έχουν περιοριστεί νομοθετικά τα αλιευτικά τους εργαλεία, τα είδη και τα μεγέθη των αλιευμάτων. Κι ενώ κάποτε είχαν το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής μέσα απ' όλα τα επιτρεπόμενα εργαλεία (ακόμη και ψαροντούφεκο, και πυροφάνι) τώρα πλέον, ακόμη και για τον κιούρτο, όπως και για το ψάρεμα των μεγάλων πελαγίσιων απαιτείται ειδική άδεια που αποκλείει δίχτυα και συμβατικά παραγάδια (με προοπτική να επεκταθεί η αποκλειστική κατ' επιλογήν χρήση και σε αυτά). Τα μόνα χρήματα που με πλασιέ την οικολογία έδωσε απλόχερα η Ε.Ε. ήταν για την καταστροφή των καϊκιών (κονδύλια απόσυρσης που απορροφήθηκαν κατά 90%!). Αντίθετα πριμοδοτήθηκαν νομοθετικά (ιδιωτικοποίηση της θάλασσας) και οικονομικά (επιχορηγήσεις) τα μονοπώλια της θαλασσοκαλλιέργειας και της εμπορίας (εισαγωγές ψαριών) σε βάρος της ανανέωσης σκαφών και εξοπλισμού της παράκτιας επαγγελματικής αλιείας.

Η ιδιωτικοποίηση της θαλάσσιας παράκτιας ζώνης ξεκίνησε με την ίδρυση Θαλασσοκαλλιεργειών και προχωρά πλέον γοργά με τη δημιουργία Θαλάσσιων Πάρκων. Με το δόλωμα της «πράσινης» τουριστικής ανάπτυξης και τη δημιουργία Αλιευτικού Καταφύγιου γύρω από το Θαλάσσιο Πάρκο αποφεύγονται οι αντιδράσεις του ντόπιου (απομονωμένου από το πολιτικό - συνδικαλιστικό κίνημα των πόλεων) πληθυσμού στο ξεπούλημα του τόπου του. Πράγματι, οι μεροκαματιάρηδες και ανοργάνωτοι παράκτιοι επαγγελματίες ψαράδες, οι οποίοι άγονται και φέρονται από τοπικούς ηγετίσκους (κυρίως του ΠΑΣΟΚ και τώρα πλέον και των Οικολόγων) είναι ένας εύκολος στόχος, αρχικά, για ζεύξη στο άρμα του τουρισμού και, τέλος, για οικονομική και κοινωνική περιθωριοποίηση. Άλλωστε, είναι πολύ ελκυστικό το δόλωμα της παντελούς απαγόρευσης της αλιείας με ψαροντούφεκο και καμάκι στο Αλιευτικό Καταφύγιο, και των περιορισμών που θα ισχύσουν μέσα στα όριά του για την άσκηση της ερασιτεχνικής αλιείας με αγκίστρι, όπως και της αλιείας με γρι - γρι και μηχανότρατα, για να το αρνηθούν οι παράκτιοι επαγγελματίες αλιείς.
Ωστόσο, είναι η επαγγελματική τάξη των παράκτιων ψαράδων, ακριβώς αυτή, που χρόνο με το χρόνο αποδεκατίζεται εξ αιτίας της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης. (Οι ψαροντουφεκάδες είτε θα βουτήξουν αλλού, είτε θα παρανομήσουν με ή χωρίς μέσο στην τοπική εξουσία). Τα Θαλάσσια Πάρκα (που στο άμεσο μέλλον θα ξεφυτρώνουν και θα πολλαπλασιάζονται σαν τα μανιτάρια) είναι ο Δούρειος Ίππος για την ιδιωτικοποίηση της θάλασσας, αρχικά με την απαγόρευση του ψαροντούφεκου και, αμέσως μετά, με τη δολοκτονία του ελεύθερου μικρομεσαίου ψαρά, ο οποίος θα αντικρίσει την πόρτα της εξόδου από την παραγωγή όπως ήδη την αντίκρισαν πριν από αυτόν οι ανεξάρτητοι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι.

«Η Δολοκτονία»

Νομικά, το έδαφος για τη δημιουργία Θ. Πάρκων έχει προετοιμαστεί πολλά χρόνια πριν στην Γερμανία (τότε Δ. Γερμανία). Εκεί στην πρώην πρωτεύουσα, τη Βόννη, διατηρεί την έδρα της η νομική υπηρεσία της International Union for the Conservation of the Nature (Διεθνής Ενωση για τη Διατήρηση της Φύσης) που καθορίζει το πλαίσιο διαχείρισης στα Θαλάσσια (και γενικά, Φυσικά) Πάρκα. Η IUCN ιδρύθηκε μετά το τέλος της αποικιοκρατίας το 1948 με πρωτοβουλία του Foreign Office (Υπουργείο Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας). Οι πρώην ευρωπαίοι αποικιοκράτες, σε συνεργασία με τα υπόλοιπα Δυτικά κράτη, επιδιώκουν μέσω της ΙUCN που λειτουργεί στα πλαίσια του ΟΗΕ (στον οποίο οι πρώην αποικίες συμμετέχουν σαν ανεξάρτητα κράτη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο) να συνεχίσουν να διαχειρίζονται τους πόρους των εδαφών που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά επιδιώκουν να συνεχίσουν και την παράδοση των αποικιοκρατικών «επιστημονικών αποστολών» εξαπλώνοντας τη δράση τους παντού επί γης με σκοπό την εύρεση νέων πόρων, αλλά και καινούργιων μεθόδων εκμετάλλευσης των ήδη γνωστών, προς όφελος όχι, βέβαια, των τοπικών πληθυσμών αλλά των μονοπωλίων. Μέλη της IUCN είναι η ελληνική κυβέρνηση, η MOm (φώκιες - Αλόννησος) η WWF. Η ίδια η IUCN δεν είναι γνωστή στους έλληνες, αλλά πολλοί έχουν ακουστά την «κόκκινη λίστα» με τα είδη που αυτή η οργάνωση θεωρεί ότι απειλούνται από εξαφάνιση. Χρηματοδότες αυτής της «red list» είναι, βεβαίως, τα μεγάλα μονοπώλια της ενέργειας (shell, statoil κ.λπ). Η IUCN επικαλείται την «καθαρή» ακομμάτιστη(;) επιστήμη, η οποία υποτίθεται ότι λειτουργεί έξω από πολιτικοοικονομικά δόγματα, για να την καθοδηγήσει στον καθορισμό του νομοθετικού πλαισίου που διέπει τη διαχείριση των Θαλάσσιων Πάρκων. Δηλαδή, εμφανίζεται ότι πρεσβεύει την απολιτίκ νομική επιστήμη(!) και την απολιτίκ οικονομική ανάπτυξη(!). Έτσι, η επιστήμη της οικολογίας είναι εκείνη που σύμφωνα με την IUCN επιβάλλει την ιδιωτικοποίηση της θάλασσας, με την απαγόρευση του ψαροντούφεκου, κι όχι τα μονοπώλια του τουρισμού και της ενέργειας.
Ήδη, δύο πρόσφατοι νόμοι, αυτοί της Αειφόρου Ανάπτυξης της Αλιείας και της δημιουργίας των Περιοχών Ολοκληρωμένης Τουριστικής Ανάπτυξης (Π.Ο.Τ.Α) έχουν προετοιμάσει το έδαφος, ώστε με τη θεσμοθέτηση των Θαλάσσιων Πάρκων να «κλειδώσει» η εμπορευματοποίηση ενός ακόμα δημόσιου αγαθού, της θάλασσας. Κι αυτό, γιατί σε μια βαθιά ανταγωνιστική οικονομία ό,τι είναι ελεύθερο δεν έχει καμιά αξία.
Οι ιδιαίτερες ομορφιές της ελληνικής φύσης αποτελούν πλέον αντικείμενο εκμετάλλευσης από το μεγάλο κεφάλαιο, πολύ περισσότερο τώρα που το παραδοσιακό μοντέλο του μαζικού τουρισμού κατά το ελληνικό πρότυπο έχει αποδώσει τα μέγιστα κέρδη και οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες έχουν παραδώσει τα όπλα.
Έτσι, τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει η υλοποίηση των Π.Ο.Τ.Α., ένα νέο πεδίο κερδοφορίας για τα «τουριστικά» κεφάλαια. Σύμφωνα με τη σχετική νομοθετική ρύθμιση, οι τεράστιες αυτές τουριστικές επιχειρήσεις (ιδιωτικές μεν, αλλά επιχορηγούμενες κατά 45% από το ελληνικό δημόσιο!) πρέπει να κατασκευαστούν εκτός σχεδίου πόλεως, σε περιοχή ιδιαιτέρου κάλλους, με ιδιωτική μαρίνα και αλιευτικό καταφύγιο, καθώς και άλλες πολλές εγκαταστάσεις παροχής υπηρεσιών διάθεσης του ελεύθερου χρόνου των τουριστών (ώστε τα κέρδη να μη διασκορπίζονται στην τοπική κοινωνία). Τα Θαλάσσια Πάρκα της περιοχής είναι φανερό ότι θα αναδειχτούν στην κύρια ατραξιόν των Π.Ο.Τ.Α., καθώς η μόνη δραστηριότητα που επιτρέπεται μέσα σε αυτό το φυσικό ενυδρείο (όπου θα καταφύγουν τα ψάρια της ευρύτερης περιοχής) είναι η οργανωμένη αυτόνομη κατάδυση από τα μονοπώλια του καταδυτικού τουρισμού. Δηλαδή, εκτός από τον ψαρά (ερασιτέχνη και επαγγελματία) πλήττονται από τα Θαλάσσια Πάρκα και οι ανεξάρτητοι αυτοδύτες. Φυσικά, τα κέρδη των Π.Ο.Τ.Α. θα μένουν στο εξωτερικό, ενώ το ελληνικό κράτος δεν θα εισπράττει φόρους για τη βελτίωση της ζωής της τοπικής κοινωνίας, μέλη της οποίας είναι και οι ψαράδες (επαγγελματίες και ερασιτέχνες). Η καπιταλιστική επιχείρηση έχει πλέον εξελιχτεί έτσι, ώστε από αλλού να μαζεύει τα υπερκέρδη της και αλλού να αποδίδει τους όποιους φόρους.
Απέναντι σε αυτή την παγκοσμιοποιημένη οικονομία είναι πρακτικά αδύνατο να φέρουν αποτέλεσμα οι τοπικές αντιδράσεις. Ακόμη και στην περίπτωση που ένας ψαράς διαθέτει ένα παραθαλάσσιο κομμάτι γης εκεί όπου δημιουργείται Π.Ο.Τ.Α., και αρνείται να το πουλήσει, έρχεται «ο νόμος» να το απαλλοτριώσει υπέρ της ιδιωτικής επιχείρησης (με λεφτά όμως, κατά 45% του δημοσίου)! Μάλιστα προβλέπεται από το σχετικό νόμο, ότι το 20% της έκτασης Π.Ο.Τ.Α. γίνεται οικόπεδα με κατοικίες που εκ νέου μεταβιβάζονται κατά πλήρη κυριότητα σε ιδιώτες. Έτσι, αυτός ο ψαράς όχι μόνο θα δει «να του παίρνουν το καλύβι» και να το μεταπωλούν σε κάποιον Βορειοευρωπαίο με οικολογικές ευαισθησίες, αλλά θα βρεθεί να εκτελεί και χρέη υπηρέτη - θα μεταβληθεί σε «σερβιτόρος». Πράγματι, με το νόμο για την αειφορία της αλιείας δίνεται το «δικαίωμα» στους επαγγελματίες αλιείς να χρησιμοποιούν τα σκάφη τους για να εξυπηρετούν τουρίστες για ψάρεμα επιφανείας, αυτόνομη κατάδυση κ.λπ. Σίγουρα, η πλειοψηφία των ψαράδων στην περιοχή όπου δημιουργείται Θαλάσσιο Πάρκο, θα πιστέψουν ότι ο τουρισμός είναι κάτι καλό. Τουρισμός όμως για ποιον; Και με ποιο τίμημα; Γιατί, κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει ότι αυτό που σου δίνει με το ζόρι η εξουσία σαν αντάλλαγμα δεν είναι ποτέ καλύτερο από αυτό που ήδη είχες δικό σου.

«Ο πλασιέ»

Όπως εκχωρήθηκε η άμυνα του Αιγαίου στο ΝΑΤΟ προς όφελος των καρτέλ των όπλων, έτσι θα εκχωρηθεί και ο φυσικός του πλούτος στην Ε.Ε. για εκμετάλλευση από το μεγάλο κεφάλαιο.
Όμως, για να επιτευχθεί ο στόχος της Κ.Αλ.Π για την παραχώρηση της εκμετάλλευσης του Αιγαίου, αρχικά στα μονοπώλια του τουρισμού και της εμπορίας ιχθύων, και σταδιακά στα μονοπώλια της ενέργειας, πρέπει να αποξενωθεί η κεντρική εξουσία του ελληνικού κράτους από τον έλεγχο της θαλάσσιας αλιείας. Το κόμμα Οικολόγοι Πράσινοι που αποτελεί πολιτική έκφραση των περιβαλλοντικών Μ.Κ.Ο. καλεί τους παράκτιους επαγγελματίες ψαράδες «να αναλάβουν την περιβαλλοντική φύλαξη και διαχείριση των θαλασσών από κοινού με περιβαλλοντικές οργανώσεις και πανεπιστημιακά ιδρύματα». Οι διάφορες Μ.Κ.Ο. (παρακλάδια της I.U.C.N. στην Ελλάδα) αναδεικνύονται σε πλασιέ της Κ.Αλ.Π και μπορούν να χρηματοδοτούνται απευθείας από τα ταμεία της Ε.Ε. χωρίς την παρέμβαση του ελληνικού κράτους. Έτσι, σε αυτές τις οργανώσεις σταδιακά θα περάσει η διαχείριση και η αστυνόμευση της θάλασσας. Μια διαχείριση που πλέον αφορά τα πάντα: ανθρώπους, κατασκευές, τρόπους εκμετάλλευσης των θαλάσσιων πόρων, τα πάντα! (Η διαχείριση στα Θαλάσσια Πάρκα της νέας Κ.Αλ.Π. δεν αφορά την προστασία ενός είδους προς εξαφάνιση, όπως π.χ. συμβαίνει με τις φώκιες στη θαλάσσια έκταση των Β. Σποράδων).
Καθώς, όλοι οι έλληνες ψαράδες, επαγγελματίες και ερασιτέχνες έχουν καεί από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, οι οποίες ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του '80 εφαρμόζουν απαρέγκλιτα την πολιτική της Ε.Ε., είναι πολύ καχύποπτοι. Χάριν προπαγάνδας λοιπόν, η νέα αναθεωρημένη Κ.Αλ.Π για τα Θαλάσσια Πάρκα δίνει μια έμφαση στην προστασία των αλιευτικών πόρων. Ως προστασία όμως εννοεί μόνο την αστυνόμευση (από το ψαροντούφεκο και το καμάκι!).Τίποτα περισσότερο από καθαρή εξαπάτηση.

Η Ε.Ε. «πουλάει» στους ελεύθερους ψαράδες την αντιδραστική πολιτική της, αναθεωρημένη με νέο περιτύλιγμα, σαν ένα εμπόρευμα με οικολογικές προδιαγραφές, αφού τα πάντα σήμερα, από καπότες έως πιστωτικές κάρτες έχουν πάνω τους το πράσινο σήμα. Δυστυχώς, για την κοινή γνώμη η οικολογία είναι κάτι νέο στην πολιτική ζωή του τόπου μας, που αίρει τις καχυποψίες και χτυπά ευαίσθητες χορδές, όπως συνέβαινε στο παρελθόν με τον πατριωτισμό και τη θρησκεία. Οι παράκτιοι επαγγελματίες ψαράδες εύκολα μπορούν να πειστούν ότι οι οικολόγοι πέσανε από τον ουρανό, έτσι όπως αυτοπαρουσιάζονται άσπιλοι από τον ανταγωνισμό των κομμάτων. (Χαρακτηριστικά, ο πρόεδρος του κόμματος Οικολόγοι Πράσινοι δηλώνει «ούτε αριστερός ούτε δεξιός». Στα τέλη του '70 θα τον παίρνανε με τις πέτρες -όχι με τις ντομάτες, με τις πέτρες- γιατί μόνο οι κρυπτοφασίστες εμφανίζονταν τότε ως απολιτίκ). Όμως πίσω από την πολιτική αθωότητα των οικολόγων κρύβεται η φρίκη μιας ανταγωνιστικής οικονομίας που εξαπλώνεται σε νέους τομείς και νέους τόπους, για νέα «πράσινα» κέρδη. Βέβαια, είναι γεγονός, ότι το «τίμιο ξύλο» της οικολογίας και της Κ.Αλ.Πολ. το πουλάνε στους ψαράδες και όλα τα άλλα κόμματα που αποδέχονται τον κανονισμό 1967/06. (Από τα κόμματα της βουλής, μόνο αντίθετο στα Θαλάσσια Πάρκα είναι το ΚΚΕ).
Αλλά, και πάλι, δεν αρκεί το πράσινο περιτύλιγμα: το ποδήλατο του Χρυσόγελου, το καγιάκ του Παπανδρέου. Για να προπαγανδίσεις την ιδιωτικοποίηση οποιουδήποτε αγαθού που είναι κοινό σε όλους, όπως η θάλασσα, πρέπει να επικαλεστείς έναν υπέρτατο κίνδυνο που αφορά όλους: «Καταλαβαίνεις ότι μένεις χωρίς επάγγελμα γιατί η θάλασσα γίνεται όλο και πιο φτωχή και δεν μπορεί πια να θρέψει εσένα και την οικογένειά σου; Νιώθεις απελπισία που οι διάφορες κυβερνήσεις υπερασπίζονται τόσα χρόνια όσους καταστρέφουν το θαλάσσιο περιβάλλον και ιδιαίτερα τις καταστροφικές μορφές αλιείας, όπως οι μηχανότρατες;» (Προεκλογικό κάλεσμα του κόμματος Οικολόγοι Πράσινοι).
Όμως, όσο κινδύνευε η Αμερική από τον Σαντάμ, άλλο τόσο κινδυνεύει και η θάλασσα από τους επαγγελματίες ψαράδες που χρησιμοποιούν αποδοτικά αλιευτικά εργαλεία (π.χ. γρι-γρι) ή έχουν μεγαλύτερες φυσικές ικανότητες (ψαροντουφεκάδες). Όπως έσωσαν τον κόσμο από τα πυρηνικά του Σαντάμ οι Αμερικάνοι, έτσι θα σώσουν και οι αποικιοκράτες της I.U.C.N. τους παράκτιους επαγγελματίες ψαράδες από τους ψαροντουφεκάδες. Όπως διαχειρίζεται η STATOIL και η SHELL τα πετρέλαια του Ιράκ, έτσι (κι εδώ δεν πρόκειται για μεταφορά, αλλά για κυριολεξία) θα διαχειριστεί και τα βιοκαύσιμα (μήπως και τα πετρέλαια;) στις ελληνικές θάλασσες. Το πρόβλημα δεν το δημιουργούν τα αλιευτικά εργαλεία, αλλά το πώς χρησιμοποιούνται.
Σε έρευνα που πραγματοποίησε το Τμήμα Βιολογίας του ΑΠΘ για το ελάχιστο επιτρεπόμενο μέγεθος των αλιευμάτων, προέκυψε ότι το 24% αυτών που αλιεύθηκαν με μηχανότρατα, όπως και το 20% αυτών που πιάστηκαν με γρι-γρι και το 17% αυτών που πιάστηκαν με δίχτυα είναι παράνομα. Δηλαδή, στα βασικά αλιευτικά εργαλεία οι διαφορές είναι μικρές. Τα λιγότερα «παράνομα» ψάρια (3%) πιάστηκαν με τα παραγάδια. Για το ψαροντούφεκο και το καμάκι δεν υπάρχει καμιά επιστημονική μελέτη.

Όμως, θα βρεθούν και πολλοί επιστήμονες που θα θελήσουν να εξυπηρετήσουν τον εργοδότη τους - το κράτος και την Ε.Ε. - υπερασπιζόμενοι την Κ.Αλ.Π. Ο διορισμός στο Φορέα Προστασίας του Θαλάσσιου Πάρκου αποτελεί μια επαγγελματική διέξοδο για χιλιάδες άνεργους έλληνες επιστήμονες, που με το διδακτορικό στο χέρι θέλουν να προσφέρουν. (Το ερώτημα είναι τι και σε ποιoν θα προσφέρουν). Ήδη διαγκωνίζονται στα υπουργεία, για διορισμό στους Φορείς Προστασίας τα πράσινα μπόυς της Greenpeace και τα γκόλντεν πράσινα μπόυς του ΠΑΣΟΚ - με μερικά μπλε και ροζ παρείσακτα).
Ο Φορέας Προστασίας, στο όνομα της επιστήμης, θα ελέγχει την τήρηση της απαγόρευσης του ψαρέματος με ψαροντούφεκο και καμάκι στο Αλιευτικό Καταφύγιο. Άλλωστε, στο όνομα της επιστήμης αφαιρέθηκαν στο παρελθόν αυτά τα δυο αλιευτικά εργαλεία από τους παράκτιους επαγγελματίες ψαράδες - γιατί, δήθεν, τα καμακωμένα ψάρια είναι επικίνδυνα για κατανάλωση)! Και στο όνομα της επιστήμης της οικολογίας ο Φορέας Προστασίας θα επιβάλει ποινές στους ψαράδες. Ποινές χωρίς ουσιαστικό δικαίωμα προσφυγής στα δικαστήρια, αφού η Διοικητική Δικαιοσύνη στην Ελλάδα υπολειτουργεί, και ουσιαστικά επικρατεί καθεστώς αρνησιδικίας. (Επτά χρόνια για πρωτόδικη απόφαση - αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει τους οικολόγους επιστήμονες του Φορέα Προστασίας, το αντίθετο: Τρελό πάρτυ διαφθοράς με ευρώπουλα και αστακομακαρονάδες)!
Πρόσφατο γεγονός, ενδεικτικό της σημασίας που έχει για τα μονοπώλια της ενέργειας και του τουρισμού η εκμετάλλευση του παρθένου Αιγαίου, είναι ο διορισμός ως επιτρόπου αλιείας της Ε.Ε. της Μαρίας Δαμανάκη. Η Ε.Ε. μέσα από μια πράσινη ανάπτυξη που ευαγγελίζεται ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα σαν το ΠΑΣΟΚ (στο οποίο ανήκουν οι κομματάρχες των ψαράδων) μέσα από μια αριστερή περσόνα σαν τη Μ. Δαμανάκη, και μέσα από το παρθένο έδαφος στη χώρα μας για την εξάπλωση της ιδεολογίας της οικολογίας, θα πλασάρει ό,τι πιο ανελεύθερο νομοθέτημα μπορεί να υπάρξει εις βάρος των τελευταίων ελεύθερων ανθρώπων στη Μεσόγειο, των ψαράδων.

«Το Ψαροντούφεκο»

Οι υποστηρικτές των Θαλάσσιων Πάρκων εμφανίζουν ως αιτία των δεινών που έχουν συσσωρευτεί στην πλάτη των παράκτιων επαγγελματιών ψαράδων, τις Μηχανότρατες, τα Γρι-γρι, το καμάκι και το ψαροντούφεκο. Πρόσφατα μάλιστα, οι οικολογικές Μ.Κ.Ο. αναμασάνε σαν τσίχλα μια κολακεία για τους παράκτιους επαγγελματίες ψαράδες: «Η παράκτια αλιεία επιδιώκει εκτός από καλές και όχι σπάταλες ψαριές, την προστασία των οικοσυστημάτων». Και καθώς μέχρι σήμερα, οι μόνοι αγώνες στους οποίους έχουν συρθεί από τοπικούς κομματάρχες οι επαγγελματικοί σύλλογοι των παράκτιων ψαράδων, είναι κατά συναδέλφων τους που χρησιμοποιούν αποδοτικότερα αλιευτικά εργαλεία, η στείρα αυτή αντιπαράθεση ενισχύεται από τη δημαγωγία των οικολόγων. Όμως, απέναντι στην πολιτική της Ε.Ε., τις θαλασσοκαλιέργειες και τα κυκλώματα εμπορίας οι αντιδράσεις των ηγετίσκων κομματαρχών έμοιαζαν με μικρό περαστικό μπουρίνι. Βέβαια, ενάντια στις Μηχανότρατες και τα Γρι- γρι δεν μπορεί αντικειμενικά να υπάρξει «συνδικαλισμός», καθώς αφ' ενός προμηθεύουν τον κόσμο με φτηνό ψάρι και αφετέρου βρίσκονται «υπό την προστασία» της ιχθυεμπορίας. Άλλωστε, οι Μηχανότρατες και τα Γρι-γρι θα συνεχίσουν να αλιεύουν σε κάποιες από τις ζώνες προστασίας του Αλιευτικού Καταφύγιου, γύρω από το Θαλάσσιο Πάρκο, σύμφωνα με το διαχειριστικό πλάνο της I.U.C.N.
Αυτό που απομένει λοιπόν στους ηγετίσκους των παράκτιων επαγγελματιών ψαράδων που λειτουργούν ως πλασιέ της Κ.Αλ.Πολ. είναι το ψαροντούφεκο και το καμάκι. Και δυστυχώς οι περισσότεροι παράκτιοι ψαράδες θα τους ακολουθήσουν για μια ακόμη φορά. (Αφού δεν μπορούμε να χτυπήσουμε το Γάιδαρο τουλάχιστον ας χτυπήσουμε το σαμάρι)! Όταν λοιπόν το κόμμα Οικολόγοι Πράσινοι προτείνει στους επαγγελματίες παράκτιους αλιείς αόριστα την κατάργηση των καταστροφικών εργαλείων και μεθόδων, είναι φυσικό η συνομοσπονδία των σωματείων τους στις Κυκλάδες, διά του προέδρου της, να απαντά απαιτώντας συγκεκριμένα την απαγόρευση του ψαροντούφεκου και του καμακιού - και μόνο αυτών.

Πρόσφατα το ψαροντούφεκο και το καμάκι απαγορεύτηκε στο Θερμαϊκό, σαν πρόβα τζενεράλε για τα υπό ίδρυση Θαλάσσια Πάρκα των Κυκλάδων και του Κορινθιακού. Μια απαγόρευση που επιβλήθηκε κατά παράβαση της Ευρωπαϊκής νομοθεσίας που αποτελεί εσωτερικό δίκαιο, και η οποία επιβάλει την ακρόαση των ενδιαφερομένων πριν οποιαδήποτε περιβαλλοντική απόφαση. Δεν είναι τυχαίο ότι στη Θεσσαλονίκη δραστηριοποιείται σύλλογος αυτοδυτών που πρωτοστατεί κατά της αθλητικής αλιείας με ψαροντούφεκο, μέλη του οποίου ανήκουν επίσης και σε περιβαλλοντικές Μ.Κ.Ο. και σε Κρατικό Οργανισμό - «Ελληνικό Κέντρο Θαλασσίων Ερευνών». (Να σημειωθεί ότι το Ελληνικό Κράτος παρανομεί έναντι της Ευρωπαϊκής νομοθεσίας αρνούμενο να εκδώσει άδειες αθλητικής αλιείας).
Είναι ηλίου φαεινότερον λοιπόν, ότι η εκδίωξη των ελεύθερων δυτών που ψαρεύουν με ψαροντούφεκο, αλλά και των ανεξάρτητων αυτοδυτών (που μας θυμίζει το διωγμό των ελεύθερων κατασκηνωτών που προηγήθηκε της ιδιωτικοποίησης της παράλιας ζώνης, και πάλι με το πρόσχημα του τουρισμού, και πάλι με τη συγκατάθεση της τοπικής κοινωνίας που άγεται και φέρεται από τους κομματάρχες) αποτελεί το δόλωμα του μεγάλου κεφαλαίου προς τους παράκτιους επαγγελματίες ψαράδες για να αρχίσουν οι ιδιωτικοποιήσεις, σε μια μικρή έκταση στην αρχή (Γυάρος στις Κυκλάδες) οι οποίες σταδιακά θα πολλαπλασιάζονται στο βαθμό που ο νησιωτικός πληθυσμός θα αποξενώνεται από τους αλιευτικούς πόρους. Η αποξένωση θα επέλθει και με «την προώθηση νέων ρόλων για τους παράκτιους ψαράδες, που θα μπορούν να εξασφαλίζουν συμπληρωματικά εισοδήματα» όπως επιδιώκουν οι Οικολόγοι Πράσινοι - κι όχι μόνο αυτοί βέβαια, αλλά και όλα τα κόμματα που στηρίζουν τη Κ.Αλ.Π. για την εξάλειψη της παράκτιας αλιείας). Τα παραδείγματα της Ισπανίας, Γαλλίας και Ιταλίας δείχνουν ότι εκεί όπου υπήρξε αντίδραση από τους ψαράδες υπήρξαν και κατακτήσεις. Π.χ. στην Ιταλία οι ψαροντουφεκάδες (επαγγελματίες και ερασιτέχνες) που κατοικούν στη περιοχή του Θαλάσσιου Πάρκου, έχουν το δικαίωμα να ψαρεύουν σε μια από τις ζώνες προστασίας του Αλιευτικού καταφύγιου. Αρνητικό ή θετικό ρόλο για την επιβολή σε μια χώρα της Κ.Αλ.Π. παίζει η δημοκρατική νομιμότητα και το κατά πόσο αναπτυγμένο και δημοφιλές είναι το ψάρεμα.
Όμως, για να υπάρξουν αποτελέσματα από την αντίδραση των ψαράδων, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ενότητα. Το μεγάλο θύμα της υπόθεσης δεν είναι ο ψαροντουφεκάς, αλλά ο μικρός και ο μεσαίος ψαράς. Η αντιπαράθεση δεν θα έπρεπε να είναι μεταξύ παράκτιων επαγγελματιών και ψαροντουφεκάδων, ή μεταξύ παράκτιων και τρατάρηδων, ή μεταξύ ψαροντουφεκάδων και τρατάρηδων.
Όταν ο ηγετίσκος των παράκτιων ψαράδων Ν. Αιγαίου, υπερασπιζόμενος στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο την Κ.Αλ.Π. ισχυρίζεται ότι: «Γίνεται πόλεμος στη θάλασσα. Οι περισσότεροι κουβαλάμε όπλα. Κάποτε κυνήγησα ένα γρι-γρι που ψάρευε παράνομα», και «Ευτυχώς που δεν είχα μαζί μου όπλο όταν ένας ψαροντουφεκάς με σημάδευε με το ψαροντούφεκο επειδή του ζήτησα τον λόγο όταν τον είδα να μου κλέβει τα παραγάδια», το κάνει γιατί θέλει να οξύνει τις αντιθέσεις ώστε να επιβληθούν περιοριστικά μέτρα και αστυνόμευση. Νομίζει, έχοντας πέσει θύμα της δημαγωγίας των οικολόγων, ότι η Ε.Ε. ξαφνικά ενδιαφέρθηκε για το νησί και το ψωμί της οικογένειάς του!!! Και καλεί τους συναδέλφους του παράκτιους ψαράδες να στραφούν προς την κατεύθυνση που του έδειξαν οι «νεοαποικιοκράτες» της I.U.C.N. Όμως εκεί αντικρίζουν μόνο το δέντρο (τον ψαροντουφεκά, τον κάθε ψαρά με το διαφορετικό εργαλείο) κι όχι το δάσος!
Αυτή η αντιπαλότητα μεταξύ ψαράδων ως προς τα εργαλεία υπήρξε ανέκαθεν τροχοπέδη στη δημιουργία αλιευτικού μετώπου ενάντια στην αντιαλιευτική πολιτική, γιατί αντί για τη διεκδίκηση κοινών ουσιαστικών αιτημάτων, επικεντρώνεται σε δευτερεύοντα ζητήματα που επενεργούν διαλυτικά στην κοινή τους προσπάθεια. Ο πόλεμος είναι μεταξύ ελεύθερων ψαράδων και αδηφάγου κεφαλαίου.
Τα πράγματα λοιπόν είναι πολύ πιο σοβαρά από μια απογευματινή βουτιά για ψαρεματάκι μετά το σχόλασμα από το σχολείο ή τη δουλειά. Το ψαροντούφεκο που άρχισε σαν παιχνίδι στην παιδική ηλικία και συνεχίστηκε σαν ενήλικη απόλαυση, συνδέεται πλέον με τα πιο βασικά πολιτικοοικονομικά προβλήματα της εποχής. Ο καθείς πλέον καλείται να πάρει θέση: Στο όνομα των περιβαλλοντικών προβλημάτων η εξουσία της οικονομικής ολιγαρχίας και οι οικολόγοι θεωρούν τα ανθρώπινα ένστικτα, τις ελευθερίες και τα υλικά αγαθά ως καταστροφικά.

ΣΥΜΦΩΝΕΙΣ Ή ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΣΑΙ;

(Οι επιμέρους τίτλοι του άρθρου είναι δανεισμένοι από τη συλλογή με τα ομώνυμα διηγήματα «Η Δολοκτονία», «Ο Πλασιέ» και «Το Ψαροντούφεκο» του Βασίλη Βασιλικού - που στο παρελθόν έκανε και ψαροντούφεκο!)

Ενημερωθείτε και ενημερώστε τους φίλους ψαράδες

* Διαδώστε αυτό το κείμενο
* Διαβάστε:
o Το βιβλίο "Οικοφασισμός - μαθήματα απο την Γερμανική εμπειρία" των Biehl Janet, Staudenmaier Peter (εκδόσεις ΙΝΣΑΦΙ) ISBN : 960-87738-1-4
o Το βιβλίο "Ταξίδι στην Σαμοθράκη - ενα πολιτικό ημερολόγιο" της Νέλλης Ψαρρού (που κάνει και ψαροντούφεκο)
o Την αρθογραφία του Ιχθυολόγου Θανάση Καλογερογιάννη στην εφημερίδα Ριζοσπάστης.
o Την συνέντευξη του Δημήτρη Ζάννε, προέδρου της Oμοσπονδίας Συλλόγων Eπαγγελματικής Aλιείας Περιφέρειας N. Aιγαίου στο ΟΙΚΟ της Καθημερινής 20/08/2006
o Την είδηση στο MOm/Mofi
o Την προεκλογική διακήρυξη του κόμματος των Οικολόγων Πράσινων προς τους παράκτιους αλιείς.
o Το άρθρο της Κέλλυ Κική στο Βημαgazino 26/07/2009.
o Το άρθρο της οργάνωσης "Μεσόγειος SOS" στο ένθετο "Γεωτρόπιο" νο.472 στις 02/05/2009 της "Ελευθεροτυπίας"
* Ακούστε: Τον Τζίμη Πανούση να σατιρίζει την ιδεολογία της οικολογίας απο την καθημερινή εκπομπή του "Δούρειος Ηχος" στον ραδιοφωνικό σταθμό Thema 98,9
* Δείτε: Την κινηματογραφική ταινία District 9 με θέμα το σύγχρονο πρόσωπο των διακρίσεων και την ταύτιση των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων με τα μονοπώλια.



Γράφει ο Γιάννης Βλάχος - Αναδημοσίευση απο το περιοδικό Thalassa Τεύχος 96, Φεβρουάριος 2010

Πηγή: Πανελλήνια Ενωση Ερασιτεχνών Αλιέων με Ψαροντούφεκο