Κολυμπητό χειμωνιάτικο στη Σκύρο

Το πρώτο πράγμα που κοίταξα, μόλις έφτασα στο Μόλος, ήταν το χαλικάκι που είχε η αμμουδιά. Όταν ο καιρός πάει για καλοσύνη, πάντα στην ακρογιαλιά εμφανίζεται χρωματιστό χαλικάκι, ενώ μόλις ετοιμάζεται να χαλάσει, καλύπτεται από την άμμο και χάνεται. Αλάθευτο σημάδι, μου το έδειξε ο γερο-ψαράς, ο μπαρμπα-Χρήστος. Τόσα χρόνια που το παρατηρώ, καμία φορά δεν έπεσα έξω στην πρόβλεψη του καιρού της επόμενης μέρας. Γράφει ο Λεωνίδας Δραπανιώτης (φωτ: Δημήτρης Στάμου) Είμαι πολύ τυχερός, και ευγνώμων στον Θεό, που είμαι υγιής και σε θέση να απολαύσω μια βουτιά στη φανταστική παραλία που λέγεται Καρεφλού, βόρεια της Σκύρου. Ο τέλειος καιρός, η χειμωνιάτικη λιακάδα, με κάνει να αισθάνομαι πολύ ωραία. Τοπία σαν κι αυτά γεμίζουν την ψυχή του ανθρώπου με τέτοιον τρόπο, όπως κανένα υλικό αγαθό δεν μπορεί να αναπληρώσει. Αλήθεια, πόσο πλούσιο ψυχικά μπορεί να σε κάνει να νιώσεις μία και μόνη εικόνα της γαλήνιας θάλασσας..!. Γνωρίζω, επίσης, εκ των πρότερων πως μέσα στη θάλασσα το υποβρύχιο τοπίο ξεπερνά τη φαντασία κάθε ψαροτουφεκά. Υπάρχει τεράστιος ψαρότοπος που δεν τελειώνει ούτε σε μία μέρα ούτε καν σε μία εβδομάδα με κολυμπητό. Στη Σκύρο είναι γνωστό πως υπάρχει παρατεταμένος ισοβαθής πυθμένας, με χιλιάδες εναλλαγές βράχων, άμμου και ποσειδωνίας. Ωστόσο, υπάρχουν λίγα ψάρια πλέον και αν τύχεις σε μέρα που δεν κυκλοφορούν, ίσως να μη δεις μπροστά σου ούτε «ουρά» να μπαίνει. Έχει όμως τόσες γωνιές, τόσα πολλά απίστευτα σημεία που αποκλείεται να μην πιάσεις κάτι. Εξάλλου, η εικόνα του βυθού είναι τόσο ωραία που σε αποζημιώνει, ακόμη κι αν η ψαριά είναι μικρή.

Στα γνωστά «μονοπάτια» ψάριαΈκανα έναν τεράστιο κύκλο στο βοριά, ψάχνοντας στον αχανή υποθαλάσσιο κάμπο να βρω θαλάμια που γνώριζα από χρόνια πριν. Αν, όμως, αφήσεις το μέρος και δεν το επισκέπτεσαι συχνά, ξεχνάς το μονοπάτι. Εκεί όλα μοιάζουν, όλα φαίνονται ίδια. Ακόμα και τώρα, μετά από μια 18ετία ψαρεμάτων εκεί, δεν μπορώ να βρω τις πέτρες που θέλω. Μπερδεύομαι, νομίζω πως βρίσκω την πέτρα που έψαχνα, μα είναι άλλη που μοιάζει με αυτήν που είχα στο μυαλό μου. Κουράζομαι, απογοητεύομαι, καθώς δεν βρίσκω τα σημεία που θέλω. Τα παρατάω και κατευθύνομαι προς τα Γυρίσματα. Από άλλη μεριά έπεσα στο νερό και αλλού θα έβγαινα, ακολουθώντας πάντα τη ροή του ρεύματος. Δεν θα πήγαινα κόντρα, ούτε υπήρχε περίπτωση να περάσω πάνω από το ίδιο μέρος. Μέχρι στιγμής δεν έχω δει ροφό, μόνο μερικούς σαργούς, που βρήκα τρυπωμένους σε θαλάμια που θυμήθηκα. Είναι ευκολότερο να βρω εκείνα που είναι πολύ κοντά στη στεριά. Έψαξα πολλά γνωστά και άγνωστα θαλάμια... Κι όμως, τα περισσότερα ψάρια τα βρήκα στα γνωστά. Σε μια τυφλή χαραμάδα ενός μακρόστενου άσπρου βράχου, κοντά στις λαμαρίνες ενός ναυαγισμένου πλοίου, που την ψάχνω κάθε φορά που περνώ από εκεί, βρήκα δύο σαργούς και ένα σηκιό. Εικόνα «καρμπόν», όπως τότε που ανακάλυψα το θαλάμι. Για φαντάσου... Ύστερα από τόσα χρόνια και μετά από τόσες φορές που χτύπησα ψάρια μέσα εκεί, το θαλάμι αυτό συνεχίζει να προσφέρει τη φιλοξενία του...

Ακολουθώντας τα σημάδια Ο βυθός σού δείχνει πώς να κινηθείς για να ψαρέψεις με επιτυχία. Οι πλάκες, τα κούφια βράχια, το «συννεφάκι» με τις καλόγριες στο λοφάκι με τις ασπρόπετρες, σε τραβούν, σε καλούν να ψάξεις από κάτω. Το ψαχτήρι είναι πιο σίγουρος τρόπος ψαρέματος σε τέτοιους τόπους τέτοια εποχή. Αισθάνεσαι πως από στιγμή σε στιγμή μπορεί να ανακαλύψεις το μπουλούκι των σαργών ή των σηκιών που κρύβονται, περιμένοντας το σούρουπο για να βγουν από τις φωλιές τους. υπόβρύχιο ψάρεμαΚολυμπητό ψαροτούφεκο τραβώντας πλωτήρα, με δεύτερο όπλο, άφτερο καμάκι, μακρύ εξολκέα για το τυχόν βράχωμα της βέργας ή του ροφού, που μπορεί να βρεις ήδη βραχωμένο. Χρειάζονται γερά πόδια με ακούραστους τετρακέφαλους και άρτια συνεργασία με τους κοιλιακούς μυς. Ωστόσο, όλα μαζί αντλούν δύναμη από την ψυχή του δύτη. Το χτύπημα του κάθε σαργού ανεβάζει τη διάθεση. Τα πόδια κινούνται ασταμάτητα και εκμηδενίζουν μεγάλες αποστάσεις, παρά την κόντρα του μπαλονιού. Όσο περνά η ώρα η κούραση καταλαμβάνει όλο το σώμα. Όμως, αυτό που συμβαίνει μοιάζει να είναι μαγικό. Το κορμί έχει βρει ρυθμό στην αναπνοή. Η μία πεδιλιά βγαίνει πιο γερή από την άλλη, έως το σούρουπο, έως την τελική ευθεία του γυρισμού. Το ρεύμα είναι συχνό φαινόμενο σε παρατεταμένους ισοβαθείς βυθούς. Δυσκολεύει την προσπάθεια - από την άλλη όμως αυτό είναι που θα κάνει τα ψάρια να βραχώσουν. Έχει τύχει να βρω πολλά ψάρια βραχωμένα μια μέρα που το ρεύμα ήταν τόσο δυνατό που έτρεχε σαν ποτάμι. Θυμάμαι τις καλόγριες πόσο χαμηλά στο βυθό κάθονταν, κοιτώντας όλες προς την ίδια κατεύθυνση. Και η σημερινή μέρα μοιάζει με τότε! Όσο απομακρύνομαι βρίσκω ωραία ψάρια, μα φοβάμαι να ανοιχτώ, να πάω στα θαλάμια που ξέρω παραμέσα. Αν φύγω μακριά από τη στεριά, ίσως δυσκολευτώ πολύ να γυρίσω… Θαλάμια γνωστά, με μια ιστορία 18 χρόνων... Είναι αυτά που με έμαθαν να ψαρεύω, και τώρα αποκαλύπτονται στην πορεία που ακολουθώ. Η εικόνα του ψαρότοπου που βλέπω σε αυτό το κομμάτι δεν έχει αλλάξει, ενώ ελάχιστα αλλαγμένη είναι κι αυτή που βλέπω όταν κοιτάζω τη στεριά από εκεί μέσα. Θυμάμαι ακόμα μερικά από τα σημάδια της στεριάς που με οδηγούν σε ωραία σημεία. Όμως, στην ανατολική πλευρά του νησιού, που έπεσα σήμερα, τα πράγματα είναι πιο εύκολα κι ακόμη ευκολότερα μέχρι να φτάσω στην πρώτη αποχή. Εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά μίλια βυθού κατάλληλου για ψαροτούφεκο, μα σε δύο μέρες τι να προλάβεις, ποια μεριά να ψάξεις και ποια να αφήσεις; Αυτό το αχανές μέρος θέλει εβδομάδες, μήνες, ίσως και χρόνια για να το ψάξεις. Ωστόσο, είναι σίγουρο πως έχω αφήσει πολλά κομμάτια που δεν πέρασα ποτέ από πάνω. Τι ωραία αίσθηση να μην τελειώνει ο βυθός που ψαρεύεις, να μη σε περιορίζει... Κατά τη γνώμη μου, είναι ο καλύτερος βυθός που έχω ψαρέψει.

Όπως με κατευθύνει η θάλασσα Ψαρετούφεκο στη ΣκύροΚολυμπάω πάνω από την ποσειδωνία πολλή ώρα, όμως αυτό το σημείο του βυθού δείχνει να μην έχει ενδιαφέρον... Πού και πού εμφανίζονται μπαλώματα ίσιου βράχου, που δημιουργούν στενά τυφλά φρύδια. Το μόνο που βλέπω είναι καλόγριες, χειλούδες και κανένα μελανούρι, και αυτό είναι που προδίδει την πιθανή φωλιά των σαργών. Παλαιότερα όταν έπεφτα σε φυκιάδα αγχωνόμουν, έτρεχα να προλάβω, να βγω από εκεί μέσα πριν χάσω τη μέρα. Τα πόδια μου έκαιγαν και κουραζόμουν χωρίς λόγο. Τώρα δεν με νοιάζει, δεν τρέχω, κολυμπάω κανονικά και αφήνω την τύχη μου στη θάλασσα. Όπως τότε που βρήκα μια μεγάλη συναγρίδα να κάθεται κάτω ήρεμη ή το κοπάδι με τους σηκιούς που μπήκαν όλοι μαζί μέσα σε ένα τυφλό φρύδι. Έχω πολλά να σκεφτώ, να θυμηθώ, καθώς περνάω πάνω από μια ατελείωτη ποσειδωνία μακριά από τη στεριά. Όσο τραβάς προς το πέλαγος, η ελπίδα και η ιδέα πως θα βρεις εύκολο ροφό μεγαλώνει και σε παρασέρνει να κολυμπήσεις πιο μακριά από τη φυκιάδα. Μπορεί να ξοδέψεις όλη την ημέρα και να μην έχεις δει τίποτα, όμως ο βυθός είναι τόσο ωραίος που σε κρατά, δεν σε αφήνει να εγκαταλείψεις την προσπάθεια. Τι κι αν ψαρεύω εκεί τόσα χρόνια, τι κι αν το ξέρω, κι αν το έχω πάθει πολλές φορές... Συνεχίζω να κολυμπάω με μοναδικό σκοπό το μεγάλο ψάρι, διαπιστώνοντας στη συνέχεια ότι σε αυτό έχω αφιερώσει όλη τη μέρα μου, χωρίς αποτέλεσμα. Δεν το μετανιώνω, όμως, και μονίμως πλανάται μια σκέψη στο μυαλό: τι ψάρια θα είχε, Θεέ μου, εδώ τα παλιά χρόνια; ΣκύροςΗ εξέλιξη του τριημέρου Η πρώτη μέρα του κολυμπητού είναι γεμάτη ενθουσιασμό, και ας μην ξέρεις τι θα συναντήσεις. Αυτός ο ενθουσιασμός σε σπρώχνει να ψάξεις και νέες πέτρες που δεν τις κοιτούσες ποτέ, εκτός από τις στάνταρ που ψάχνεις κάθε φορά. Έτσι, μερικές φορές ο κόπος σου δεν πάει χαμένος, ανταμείβεται με την ανακάλυψη των σαργοσηκιών. Τη δεύτερη μέρα έχεις καταλάβει περίπου τι γίνεται στην περιοχή και κινείσαι αναλόγως. Αρχίζεις την οικονομία δυνάμεων και φυλάς τις βουτιές. Η κούραση, όμως, έχει αρχίσει να κυριεύει το κορμί, σε σημείο που σε κάνει να σκέφτεσαι αν θα βουτήξεις και την επόμενη μέρα - κι όμως, αυτή είναι η μέρα που το κορμί μπαίνει σε καλούπι και συνηθίζει το ασταμάτητο κολύμπι. Η τρίτη και τελευταία είναι η μέρα-κλειδί. Το σώμα είναι έτοιμο για τη μεγάλη καταπόνηση, δεν φοβάσαι τίποτα. Η τεράστια απόσταση που κάλυψες την πρώτη μέρα σού φαίνεται μικρή, ασήμαντη. Η δύναμη που έχεις στους μηρούς ξεπερνά τα δεδομένα που έχεις συνηθίσει. Είναι η στιγμή που πρέπει να συγκρατηθείς, τώρα πρέπει να χρησιμοποιήσεις περισσότερο το μυαλό απ’ ό,τι τις σωματικές και ψυχικές δυνάμεις. Αν βαρέθηκες το κυνήγι των σαργοσηκιών στα πιο ρηχά και η ιδέα του μεγάλου ροφού σε κυριεύει, μπορεί να γυρίσεις πίσω άψαρος, παρόλο που τη μέρα αυτή είχες την περισσότερη δύναμη να ψάξεις άπειρους βράχους στα σαργοτόπια. Ο ροφός το χειμώνα αποτελεί ένα θήραμα -ας πούμε- τυχερό. Το ονομάζω έτσι γιατί μπορεί να περάσει πολύς καιρός που να μη βλέπω ούτε ίχνος του, καθώς παραμένει κρυμμένος για μέρες μέσα στους βράχους, και κάποια μέρα που θα ευνοήσουν οι συνθήκες της θάλασσας μπορεί να τον πιάσεις τόσο εύκολα που δεν θα το φανταζόσουν ποτέ. Έτσι, η τελευταία μέρα του κολυμπητού έχει ξεχωριστή ομορφιά, μοιάζει σαν να παίζεις ρουλέτα... Ποντάρεις ή στο εύκολο μεγάλο ψάρι ή στο τίποτα... πηγη http://thalassamedia.gr