Μέσα στον καιρό…

 

Μέσα από την πορεία μας στη θάλασσα θα υπάρξουν καλές και άσχημες στιγμές. Η συγκεκριμένη ιστορία που βιώσαμε τρεις φίλοι μας έκανε όχι μόνο να αναθεωρήσουμε ότι ξέραμε μέχρι στιγμής αλλά να είμαστε στο μέγιστο προσεκτικοί σε ότι αφορά την θάλασσα και όχι μόνο.

ΤΟΥ ΣΑΚΗ ΑΡΒΑΝΙΤΗ

Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την 1η Ιουνίου του 2004 αλλά οι αναμνήσεις εκείνης τις μέρας ειλικρινά ήταν η αιτία να με κάνουν να αλλάξω τρόπο σκέψης για πολλά πράγματα. Έπειτα από την αποχή ψαρέματος του Μαΐου σχεδιάζαμε μαζί με τον Δημήτρη και τον Ανδρέα η έναρξη της ψαρευτικής περιόδου να μας βρει κάπου στην Σκύρο. Από πολύ νωρίς είχαμε βάλει τα πάντα στο τραπέζι εξοπλισμό, σκάφος ,πορεία, κ.λ.π Το πρώτο λάθος που είχαμε ήδη κάνει ήταν η αποχή που είχαμε από την θάλασσα όλο τον μήνα Μάιο, δεν είχαμε πραγματοποιήσει ούτε μια βουτιά για προπόνηση. Αυτό μας έκανε να λαχταρούμε ακόμα περισσότερο την στιγμή που θα βρισκόμασταν μέσα στην θάλασσα. Το πλάνο είχε ως εξής.. αφετηρία το μικρό λιμάνι του κατή Γιώργη, πορεία νότια και παράκτια, θα περνούσαμε την Σκιάθο και την σκόπελο μέχρι τα αδέλφια στην Αλόννησο, έπειτα από εκεί και για μερικά μίλια στην ανοιχτοί θάλασσα μέχρι την Σκύρο, το πλάνο μας φαινόταν γνωστό μια και στο παρελθόν το είχαμε ξανά κάνει με διαφορετικές συνθήκες βέβαια. Το σκάφος που είχα τότε ήταν ένα 4,30 με 50άρα τετράχρονη μηχανή ,σχετικά μικρό και ταυτόχρονα αργό για τέτοια ταξίδια, αλλά εφόσον υπάρχει καλή παρέα οι αποστάσεις μηδενίζονται χαρακτηριστικά. Το πλεονέκτημα που είχαμε με το συγκεκριμένο σκάφος ήταν η μεγάλη αυτονομία καυσίμου που διέθετε, πλήρες φουλαρισμένο και με μια σχετικά οικονομική πορεία είχε την δυνατότητα να διανύσει και ως 250 μίλια. Μέσα σε όλη αυτή την προετοιμασία και το στήσιμο ενός τέτοιου ταξιδιού δεν όργισε να έρθει το δεύτερο λάθος μας, οι ενημερώσεις που πήραμε για το δελτίο καιρού μέσω του διαδικτύου την προηγούμενη μέρα αφορούσε μόνο την Σκιάθο και την Σκόπελο. Έχοντας πλήρες άγνοια για το τι καιρό θα συναντούσαμε έπειτα από αυτά τα δυο νησιά. Το ραντεβού για αποχώρηση είχε οριστεί αργά το βράδυ της Δευτέρας στο παρκινγκ σκαφών. Ο Δημήτρης είχε φτάσει σπίτι μου από νωρίς ώστε να ταχτοποιήσουμε κάποιες τελευταίες εκκρεμότητες με τον εξοπλισμό μας. Ξημέρωμα της Τρίτης φτάνει και ο Ανδρέας μέσα στο τρελό κέφι και όρεξη για την καταδρομική μας εξόρμηση. Έχοντας πλέον τακτοποιήσει τα πάντα και με έναν σύντομο τελευταίο έλεγχο ξεκινήσαμε περίπου στις 3’ από τον Βόλο. Κλασική συνήθεια η στάση στην Αγρία Βόλου για καφεδάκι και βούρ για την γλίστρα. Μέσα στο αυτοκίνητο δεν σταματήσαμε λεπτό να μιλάμε για το τι θα κάνουμε αυτές της δυο μέρες στην σκύρο. Τελείως ξαφνικά και με έναν αρκετά περίεργο τρόπο οι συνομιλίες μας και γενικά όλη η καλή διάθεση μας κόπηκε όταν κοντεύαμε στον κατή Γιώργη. Ανατολικά και πιο συγκεκριμένα στο βάθος από την Σκιάθο γινόταν το έλα να δεις, αστραπές φώτιζαν όλο το αιγαίο και όσο περνούσε η ώρα όλο ένα γινόταν και πιο έντονα. Η παγομάρα που μας διαπέρασε εκείνη τη στιγμή δεν περιγράφετε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πώς από την στιγμή που αντικρίσαμε αυτό το θέαμα και μέχρι την ρήχτρα την οποία δεν απείχε ούτε 20 λεπτά δρόμο, κάνεις μας δεν έβγαλε λέξη. Φτάνοντας τελικά στην ρήχτρα επικρατούσε μια χαρακτηριστική ησυχία, ούτε αέρας, ούτε κύμα μόνο λάμψεις από τις αστραπές στο βάθος των Σποράδων. Μέχρι να ετοιμάσουμε το σκάφος ο ένας κοιτούσε τον άλλον με έναν τέτοιο μοναδικό τρόπο που ενώ ήθελε να φωνάξει που πάμε μωρέ… κάνεις μας δεν μιλούσε. 5 το πρωί το σκάφος στο νερό, gps ανοιχτό , και το γνωστό χαρακτηριστικό του σκάφους…το δυνατό ηχοσύστημα των 6 ηχείων να βαράει στα κόκκινα prodigy. Το σκάφος έχει πλέον πλανάρη και με νότια πορεία μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα βρισκόμαστε στον τρούλο της Σκιάθου όπου ξαφνικά μας έπεσαν οι πρώτες σταγόνες βροχής, ο καιρός φαινόταν ολοκάθαρα πώς είχε κατεύθυνση προς εμάς. Ο Ανδρέας καθόταν δίπλα μου, ο Δημήτρης καθόταν στην πλώρη με πλάτη προς αυτή(λάθος μεγάλο) όπως αποδείχτηκε στην πορεία. Μέχρι να περάσουμε το στενό Σκιάθο-Σκόπελο τα πράγματα είχαν αρχίσει να περνούν άλλη τροπή, η βροχή είχε πλέον εξελιχθεί σε νεροποντή, ο αέρας όλο ένα και αυξανόταν αργά αλλά σταθερά. Μέχρι και τον Πάνορμο δεν είχαμε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα από αέρα, μας έκοβε αρκετά και αυτό γιατί τελικά ο καιρός δεν ήταν νοτιάς ,αλλά ανατολικός . Μόνο από την βροχή η αντλία σεντίνας δεν σταμάτησε στιγμή να βγάζει νερά από το σκάφος, είχα πραγματικά πολύ καιρό να δω τέτοια βροχή, ιδίως μέσα στη θάλασσα. `Έχοντας περάσει ήδη τον Πάνορμο και οδεύοντας προς τον Αγνούντα ο καιρός άρχισε να μας δείχνει τα δόντια του, με κόντρα καιρό είχαμε πλέον μαζί με την βροχή και τον δυνατό άνεμο που σε εκείνο το σημείο τον υπολογίζαμε περίπου τα 4 μποφόρ. Κάποια στιγμή ο Ανδρέας λέει στάματα να συνεννοηθούμε τι θα κάνουμε, μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα αποφασίσαμε να συνεχίσουμε τουλάχιστον μέχρι τα Αδέλφια στην Αλόννησο και εκεί να μείνουμε μέχρι να καταλαγιάσει ο καιρός. Με σταθερή πορεία ξεπροβάλουμε ανατολικά του κάβου από τον Αγνούντα, εκεί πλέον τα πράγματα έχουν αγριέψει για τα καλά, με δυσκολία πλέον κρατιέται πλαναρισμένο το σκάφος, η βροχή πέφτει με τέτοια συχνότητα που ακόμα και με τις μάσκες που φορούσαμε δεν μπορούσαμε να δούμε στα 20 μέτρα. Το κοπάνημα έπαιρνε και έδινε στο μέγιστο, το παλέψαμε με αυτόν τον ρυθμό για ακόμα περίπου 2 μίλια ώσπου ρωτώ τους άλλους αν θέλουν να απαγκιάσουμε στην Σκόπελο, η απάντηση τους ήταν αρνητική, θα βαδίσουμε στο αρχικό πλάνο που έλεγε απάγκιο στα αδέλφια. Συνεχίζοντας τελικά και ενώ πλέον βρισκόμαστε λίγο μετά τον Στάφυλο ήταν η στιγμή που πραγματικά άρχισα να ανησυχώ, όχι γιατί δεν είχα ξανά βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση όσο αφορά τον καιρό, αλλά γιατί στην προκειμένη περίπτωση είχα συνεπιβάτες ,πράγμα που με έκανε πιο συγκροτημένο από ότι όταν είμαι μόνος στο σκάφος μου. Με νοήματα πλέον ρωτούσε ο ένας τον άλλον αν είμαστε καλά και όλα εξελίσσονται με την ίδια συχνότητα και τον ίδιο ρυθμό ώσπου τελικά βρισκόμαστε νότια στο στενό Σκοπέλου-Αλοννήσου. Εκεί πλέον βρισκόμαστε κόντρα με την πορεία που είχαμε επιλέξει για τα αδέλφια, και το σκάφος αδυνατεί πλέον να μείνει πλαναρισμένο, στο βάθος αντικρίζαμε τα νησάκια των αδελφών και ενώ η απόσταση σου φαινόταν μικρή η πραγματικότητα άλλο έλεγε. Πάλευα με το ζόρι να κρατήσω το σκάφος ,από το μυαλό μου είχαν φύγει τελείως οι ψαρευτικές αναζητήσεις που είχα κάνει για εκείνο το διήμερο, και ενώ πιστεύεις πώς το παλεύεις σιγά-σιγά έρχεται η στιγμή που διαγράφη με την μια τα όσα έχεις σκεφτεί και φανταστή για αυτό που πήγαινες να κάνεις. Έρχεται ένα μεγάλο κύμα και χτυπώντας την πλώρη του σκάφους εκτίναξε τον Δημήτρη που καθόταν μπροστά στην πλώρη και ακόμα χειρότερα με πλάτη προς αυτήν χωρίς να έχει δυνατότητα να δει το κάθε κύμα που έρχεται ώστε να προφυλαχτεί και τον πετά δυο μέτρα ψηλά, την στιγμή που συμβαίνει αυτό φωνάζει με δυνατή φωνή κόψε!!! Ήταν και το χειρότερο πράγμα που έκανα , με το που έκοψα το σκάφος πήρε καθοδική πορεία με συνέπεια η απόσταση που είχε εκτιναχτεί ο Δημήτρης να διπλασιαστεί. Όταν λοιπόν είχε αρχίσει η κάθοδος του Δημήτρη ένα άλλο κύμα χτύπησε το σκάφος κάνοντας την στιγμή που έπεφτε ο Δημήτρης το σκάφος να ανεβαίνει, το χτύπημα ήταν μοιραίο, ακόμα και τώρα που το γράφω έχω ανατριχιάσει με την εικόνα που βίωσα εκείνη την στιγμή, δεν έχω ξαναδεί άνθρωπο στην ζωή μου να φωνάζει με τέτοιο τρόπο, τα είδα όλα. Ο πόνος του ήταν τρομερός, όλα έγιναν μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτων, είχα ακινητοποιήσει το σκάφος και ο Δημήτρης φώναζε τόσο δυνατά από πόνο για αρκετή ώρα αφού το σκάφος ,η μάλλον η κάθε κίνηση που έκανε τον επιβάρυνε χειρότερα. Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάω προς το μέρος του για να διαπιστώσω τι έχει γίνει, αυτό που αντίκρισα ειλικρινά με σοκάρισε γιατί με τον Δημήτρη βουτούσαμε χρόνια μαζί και είναι από τους πιο δυναμικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει και μονό που είδα το βλέμμα του κατάλαβα αμέσως πώς τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Αμέσως γύρισα το σκάφος με πορεία τον Στάφυλο ώστε να απαγκιάσουμε λίγο για να δούμε τι έχει γίνει, κάθε κύμα που ερχόταν οι φωνές του Δημήτρη όλο ένα και γίνονταν πιο οδυνηρές. Μέχρι να φτάσω στον Στάφυλο μου φάνηκε αιώνας χωρίς καν να γνωρίζω ότι αυτό που θα ακολουθούσε θα ήταν πράγματι ακόμα χειρότερο. Έπειτα από λίγη ώρα βρεθήκαμε στον Στάφυλο, σβήνω τη μηχανή και κοιτάμε με τον Ανδρέα τον Δημήτρη, πονούσε υπερβολικά πράγμα που μας έκανε και τους δυο μας να τα χρειαστούμε. Το πρώτο πράγμα που ήθελα ήταν να ανάψω ένα τσιγάρο αλλά λόγο της υπερβολικής βροχής και έπειτα από πολλές προσπάθειες δεν τα κατάφερα.. Λέω στον Δημήτρη ότι θα καλέσω το λιμεναρχείο, μου λέει όχι δώστα για Κατηγιώργη, δεν τον ακούω και παίρνω τηλ. στην Σκόπελο. Με το που ανέφερα το περιστατικό μου είπαν πώς και από εκεί θα πρέπει να πάρει το δελφίνι με προορισμό τον Βόλο. Καλώ στην Σκιάθο τα ίδια και από εκεί, παίρνω λοιπόν την απόφαση και λέω στον Δημήτρη να τον πάω κατευθείαν στον Βόλο αφού από θέμα καυσίμου δεν είχα κανένα πρόβλημα. Όχι μου λέει στον κατή Γιώργη θα με πας , αυτό που δεν είχα καταλάβει ήταν πώς ο Δημήτρης ήθελε να βγούμε το συντομότερο να βγάλει την στολή και να ουρήσει γιατί φοβόταν για ρήξη σπλήνας. Με τα πολλά με τα λίγα ξεκινήσαμε για επιστροφή με μια ταχύτητα των 5 μιλίων την ώρα, ενώ κάναμε 1,5 ώρα να φτάσουμε εκεί, κάναμε 6 ώρες για να γυρίσουμε. Κάθε χτύπος, κάθε κούνημα ο Δημήτρης φώναζε από τους πόνους, το καλό ήταν ότι μόλις πλησιάζαμε την Σκιάθο η βροχή επιτέλους σταμάτησε. Ακόμα και τώρα να με ρωτήσεις το πόσες φορές τον ρώτησα το πώς είναι και αν θέλει να τον πάω κατευθείαν στον Βόλο δεν θυμάμαι ειλικρινά. Φτάσαμε τελικά στην αφετηρία μας, εκεί βγάλαμε μαζί με τον Ανδρέα τον Δημήτρη με τρόπο. Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να ουρήσει για να διαπιστώσει για την ρήξη, το ευχάριστο τελικά ήταν ότι δεν είχε τέτοιο πρόβλημα, μέσα σε όλη αυτήν την ανακατωσούρα το ευτύχημα ήταν που σαν του βγάλαμε το πάνω μέρος της στολής, αυτό αποδείχτηκε σωτήριο όπως θα σας πω παρακάτω. Έπειτα από μεγάλη ταλαιπωρία φτάσαμε στις πρώτες βοήθειες στο νοσοκομείο του Βόλου, μέχρι και που τον έβαλα στο φορείο όλα τα έκανα μηχανικά. Δεν πέρασε πολύς χρόνος ώσπου με πληροφόρησαν πως μπαίνει χειρουργείο και πως είναι σοβαρή η κατάσταση. Περιττό να σα πω αυτές οι στιγμές με τι ρυθμό περάσανε, το καλό ότι δεν άργησε η εγχείριση και πέτυχε, το μόνο κακό ήταν ότι θα έμενε στο κρεβάτι 6 μήνες. Τελικό αποτέλεσμα 2 σπονδύλους σπασμένους σε τέτοιο σημείο που όπως είπε ο γιατρός αν δεν φορούσε την στολή που λειτούργησε ως ζώνη , μπορεί να έμενε και κατάκοιτος εφόρου ζωής. Ακόμα και σήμερα νιώθω τύψεις για το συμβάν, αν και ο Δημήτρης και ο Ανδρέας πιστεύουν πως αυτά μπορούν να συμβούν στον καθένα. Έπειτα από έναν μεγάλο αγώνα με τις ασφαλιστικές εταιρίες τελικά δεν βγάλαμε άκρη διότι επικαλέστηκαν ότι η μεταφορά δεν έγινε από δημόσιο φορέα. Παρ` όλα αυτά σήμερα…ο Δημήτρης είναι μια χαρά ,βουτάμε κανονικά κάνουμε πλάνα για τρελές βουτιές και περιμένει την στιγμή που θα τον πάρω τηλ για ακόμη μια εξόρμηση Εγώ….πλέον τοποθετώ τα μέλη που έχω στο σκάφος στο κατάλληλο σημείο ,ακόμα και αν αυτοί δεν το θέλουν γιατί αν ο Δημήτρης δεν καθόταν σε εκείνο το σημείο δεν θα είχε συμβεί τίποτα. Να θυμάστε πάντα.. καπετάνιος στο σκάφος σου είσαι μόνο ΕΣΥ και κανένας άλλος. Καλές αναδύσεις σε όλους!!