Παρελθόν-παρόν-μέλλον…

Παρελθόν.. Αναμνήσεις αποτυπωμένες βαθιά μέσα στο μυαλό , αναλλοίωτες, άθικτες από το πέρασμα του χρόνου, οι καλές και η άσχημες στιγμές ενός ψαροκυνηγού, σηματοδοτούν και ταυτόχρονα καλλιεργούν το ένα και μοναδικό ομορφότερο συναίσθημα …το κράτημα της αναπνοής. Υπήρξε κάποια στιγμή της ζωής μου που με έναν τρόπο άγνωστο, μοναδικό άνοιξε ένα μεγάλο κεφάλαιο στην πορεία μου ως άνθρωπο, η επαφή μου με το υγρό στοιχείο, την θάλασσα.

Η πρώτες μου εικόνες από τον υπόθαλάσσιο χώρο αποτυπώθηκαν βαθιά μέσα στο μυαλό μου από πολύ μικρή ηλικία το καλοκαίρι του 1985 όταν ακολούθησα τον πατέρα μου σε κάποια ψαρευτική εξόρμηση του στο ανατολικό Πήλιο.

Εκ τότε μου μεταβίβασε για τα καλά το μικρόβιο που ακόμα και μέχρι σήμερα αντί να γιατρεύομαι χειροτερεύω περισσότερο. Οι εικόνες που έβλεπα εκείνα τα χρόνια δεν έχουν να κάνουν με τα σημερινά δεδομένα, εικόνες μοναδικές, εικόνες πλούσιες σε διάφορα είδη ψαριών, εικόνες μοναδικής ηρεμίας στη θάλασσα, εικόνες από ανθρώπους που γέμιζε η καρδία τους από την μεγάλη ανταμοιβή που τους έδινε η θάλασσα ασχέτως την ποσότητα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ανθρώπους να μην ασχολούνται καθόλου με το ψάρεμα του ροφού, θυμάμαι βαρκούλες στις οποίες η μεγαλύτερη ιπποδύναμη μηχανής ήταν 15 αρα, και αυτό γιατί δεν έπρεπε να διανύσουν μεγάλες αποστάσεις για να καταφέρουν να πιάσουν κάποια αξιόλογα ψάρια, αφού τα είχαν όλα μέσα στα πόδια τους.

Μέσα σε όλα αυτά αν προσθέσεις και τις μαρτυρίες παλιότερων από εμένα , που μέσα από της ιστορίες τους ταξίδευε το μυαλό σου σε ακόμα καλύτερες εποχές, φαντάζεσαι αμέσως πώς αν και σχετικά άργησα να ξεκινήσω το ψάρεμα, πρόλαβα και είδα μοναδικές εικόνες , χαρακτηριστικό παράδειγμα οι ροφοί που συναντούσες σε ένα και μόνο ψάρεμα έχανες πραγματικά το μέτρημα , τα κοπάδια από συναγρίδες ήταν όντως κοπάδια των 20 και 30 ατόμων και όχι 2 με 3 ψάρια που βρίσκουμε σήμερα, χταπόδια υπήρχαν ανά 40-50 μέτρα, σαργοί, λαβράκια, μπάφες ,τσιπούρες υπήρχαν σε πληθώρα και όλα αυτά στην ζώνη τον 10 μέτρων το ΠΟΛΥ και το σημαντικότερο όλα αυτά μαζί πάντα εκτός εποχής. Η λαχτάρα που είχα όταν πρώτο ξεκίνησα και μέχρι να βρεθώ μέσα στη θάλασσα ήταν ένας από τους πολλούς παράγοντες που με ώθησαν σιγά-σιγά και μέσα στο πέρασμα του χρόνου να προσπαθήσω να βελτιωθώ, από θέμα τεχνικής , ασφάλειας αλλά και από θέμα εξοπλισμού. Κάθε χρόνος που πέρναγε έβλεπα τον εαυτό μου να εξελίσσετε με γρήγορους ρυθμούς ,ταυτόχρονα με μένα και με ακόμη πιο ραγδαίο ρυθμό ο εξοπλισμός βίωνε μια μεγάλη μεταβατική περίοδο, από πέδιλα, όπλα, στολές σκάφη κ.λ.π Παράλληλα τα ψάρια από την συχνή επαφή με τον ψαροκυνηγό επέλεξαν σταδιακά βαθύτερη ζώνη διαβίωσης , τα δέκα μέτρα γίνανε 15 και μέσα σε πολύ γρήγορους ρυθμούς τα 15 δώσανε την θέση τους σε ακόμα μεγαλύτερα βάθη. Φαινομενικά όλα δείχνουν πώς η μετάβαση του εξοπλισμού με απώτερο σκοπό το μέγιστο βάθος οφείλετε στο παρά πάνω φαινόμενο. Ένα πολύ σημαντικό κομμάτι σε όλη αυτήν την εξέλιξη ήταν και ο μεγάλος αριθμός ατόμων που ασχοληθήκαν με διάφορα είδη ψαρέματος, από την στιγμή που το ψάρι (για αγνώστους λόγους) απέκτησε αξία ήταν και ο μοναδικός λόγος για πάρα πολλούς παραμέτρους, π.χ υπέρ αλίευση, παράνομο ψάρεμα, είτε από επαγγελματίες, είτε από ερασιτέχνες, όλοι μαζί είμαστε υπεύθυνη και έχουμε βάλει και το δικό μας λιθαράκι, είτε λίγο είτε πολύ για της εικόνες που θα αντικρίσουμε στο μέλλον. Το μόνο σίγουρο πάντως είναι πώς το ψαροτούφεκο είναι στην κορυφή στους καταλόγους ως την πιο οικολογική τεχνική αλίευση αφού μας δίνει το μεγαλύτερο πλεονέκτημα αυτό της επιλογής. Παρόν… Έχουν περάσει 26 χρόνια από εκείνη την στιγμή ,και ενώ όλα σχεδόν δείχνουν τα ίδια στην πραγματικότητα δεν είναι. Όσο και να φαντάζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας η θάλασσα πονάει και μάλιστα πολύ! Δεκάδες οι λόγοι που οφείλετε η παρούσα κατάσταση, μόλυνση, υπέρ αλίευση, αλλαγή κλίματος, απερισκεψία, πλεονασμός, είναι λίγοι από τους βασικότερους λόγους για τις σημερινές εικόνες. Πλέον για να καταφέρεις να συλλέξεις λίγα ποιοτικά ψάρια θα πρέπει να διανύσεις μεγάλες αποστάσεις, τα σκάφη φυσικό επακόλουθο να αυξηθούν κατά πολύ σε μέγεθος αλλά και ιπποδύναμη ώστε να καλύψουν τις σημερινές απαιτήσεις. Ο βυθός δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον βυθό που γνώρισα πριν μερικά χρόνια, η έλλειψη ψαριών αποτυπώνει καθημερινά την γκρίνια μεταξύ ανθρώπων που προσπαθούν με κόπο πλέον να επιβιώσουν κάνοντας απλά την δουλειά τους. Ο ροφός ….απατηλό όνειρο! Αναρωτηθείτε πόσες εξορμήσεις έχετε πραγματοποίηση δίχως να δείτε ούτε έναν από το παρεξηγημένο ,αδιάφορο και συνάμα άγευστο ψάρι όπως το χαρακτήριζαν τότε, φτάσαμε σήμερα να έχουμε μεγαλύτερες πιθανότητες να συναντήσουμε στο δρόμο μας τον πρωθυπουργό της Λιθουανίας παρά έναν και μόνο ροφό! Οι δε συναγρίδες θα δώσουν το παρόν μόνο σε συγκεκριμένους περιόδους αλλά ακόμα και τότε σε πολύ μικρό αριθμό ατόμων, εκ τον οποίον ακόμα και αυτές όπως αλλά πολλά ψάρια συμπεριφέρονται λες και έχουν βγάλει το πανεπιστήμιο, χαριτολογώντας φίλος μου είπε να βάλω αυτοκόλλητο Βalko στο ξύλινο όπλο ( 125’) και θα δω πώς θα πλησιάσουν! Φυσικό επακόλουθο να εξελισσόμαστε παράλληλα με τα ψάρια. Ψάρια τα οποία την σήμερων ημέρα βρίσκονται σε πολύ βαθύτερες ζώνες από αυτές των τελευταίων ετών. Τα δε χταπόδια τα μοναδικά σημεία που θα τα συναντήσεις είναι κρεμασμένα στα τσιπουράδικα ,να λιάζονται με χάρη! Κάθε πέρυσι και καλύτερα, με λίγα λόγια το σημαντικότερο κομμάτι της υπόθεσης είναι πώς σήμερα διαθέτουμε μεγαλύτερο αριθμό ευκολιών όσων αφορά το εξοπλισμό σε σχέση με παλαιοτέρα, g.p.s , βυθόμετρα ,κ.λ.π και ενώ στατιστικά είμαστε περισσότερο οργανωμένοι και εξελιγμένοι, τόσο λιγότερα αλιεύματα καταφέρνουμε να αποκομίσουμε. Ο μέσος ψαροκυνηγός θα πρέπει σήμερα να εφοδιαστεί με ένα κάρο εργαλεία ηλεκτρονικά και μη (σαν τον αστακό δηλαδή) ώστε να του δοθεί η ευκαιρία να πάρει η έστω να δει κάποιο καλό και ποιοτικό ψάρι. Οι δε επαγγελματίες έχουν υιοθετήσει τον καλύτερο εξοπλισμό και τεχνικές με αποτέλεσμα το ψάρι και πιο συγκεκριμένα ο γόνος να μην προλαβαίνει καν να αναπτυχθεί και να αναπαραχθεί και όσο και αν ακούγετε παράξενο παίζει σημαντικό ρόλο που δεν βλέπουμε ψάρια εμείς στα ρηχά. Μέλλον.. Το μέλλον έχει να κάνει καθαρά μόνο με εμάς τους ίδιους, όλοι μαζί θα πρέπει από τώρα να καθίσουμε και να σκεφτούμε λύσεις και παραμέτρους ώστε να αποφύγουμε το αδιανόητο. Δείχνοντας το πρόβλημα δεν σημαίνει πώς θα λυθεί.. από μόνο του αν δεν συμβάλουμε ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί. Αυτό που θα αντικρίσουμε είναι σίγουρα εικόνες όπως στην Γαλλία πριν μερικά χρόνια, που έφτασαν στον κορεσμό, δεν υπήρχε στην θάλασσα ούτε γαύρος, ούτε μαρίδα το καλό όμως μέσα από αυτήν την οικολογική καταστροφή είναι πώς η πολιτική της Γαλλίας πραγματοποίησε μια σειρά μέτρων όπως την πλήρη απαγόρευση αλιείας από τους πάντες, για δυο ολόκληρα χρόνια, χρηματοδοτούσε τους επαγγελματίες του χώρου δίνοντας έτσι την δυνατότητα επιβιώσεως, κατάργησε την άδεια αλιείας για το ψαροτούφεκο, και σήμερα πλέον επιτρέπετε υπό την εποπτεία ειδικών φρουρών σε συγκεκριμένα θαλάσσια πάρκα και το ψαροτούφεκο με μπουκάλες έχοντας την δυνατότητα να αποκομίσεις μόνο 3 αλιεύματα ανεξαρτήτου κιλών. Και όλα αυτά μέσα σε μόλις δυο χρόνια, φανταστείτε η μάλλον αναρωτηθείτε από πόσες πλευρές χτυπιέται ο θαλάσσιος πλούτος και με πια ένταση ώστε να μην μπορεί να ανακάμψει χωρίς την παρεμβολή μέτρων και απαγορεύσεων. Η πολιτεία φέρει μεγάλη ευθύνη και θα πρέπει να ληφθούν άμεσα μέτρα, η πολιτεία είμαστε κι εμείς οι ίδιοι, οι κατά τόπους σύλλογοι θα πρέπει να δραστηριοποιηθούν σε μεγαλύτερο βαθμό και με ευσυνειδησία ώστε να μπορέσουμε κάποια στιγμή να ανακάμψουμε την τρελή κατηφορική πορεία που έχει πάρει ο θαλάσσιος πλούτος τόσο στον ελλαδικό χώρο αλλά και στην υπόλοιπη μεσόγειο. Κλίνοντας θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα πραγματικά σοβαρό πρόβλημα και ειδικά την χρονιά που μας πέρασε, χάσαμε αρκετούς ανθρώπους μέσα από το χόμπι που πραγματοποιούμε. Θα πρέπει όλοι μας να συνειδητοποιήσουμε πώς η ασφάλεια είναι το Α και το Ω , πως κανένα μα κανένα ψάρι δεν αξίζει όσο η ίδια μας η ΖΩΗ και βασικότερο τα ψάρια που βγάζεις στα ρηχά…είναι πιο νόστιμα!!! Καλές αναδύσεις σε όλους!!!