Καθαρή δουλειά - Λαδωμένα χέρια...

« Αυτό εδώ είναι ένα πουσαρισμένο 115άρι Supersten, το πιο δυνατό ψαροντούφεκο στον κόσμο, και μπορεί να σπάσει τη ραχοκοκαλιά σου στα δύο – οπότε πρέπει να κάνεις μια ερώτηση στον εαυτό σου: νιώθω τυχερή; Λοιπόν; νιώθεις τυχερή καριόλα;» Αυτή η ατάκα (παράφραση από το πάνθεον του «Επιθεωρητή Κάλαχαν») έχει εκφραστεί άπειρες φορές, με λιγότερο εμπνευσμένα καλολογικά στοιχεία από ψαροκυνηγούς που λυσσασμένοι από τα συναγριδοκαρτέρια, στο τέλος, και λίγο πριν πάρουν τα πνευμόνια στο χέρι κατάφεραν να καμακώσουν το άπιαστο όνειρο με μια καίρια, μακρινή και γρήγορη βολή από το δυνατότερο όπλο που είχαν στο σάκο τους: Το μακρύ αεροβόλο.



Όμως, όπως συμβαίνει και με τις ταινίες του «Βρώμικου Χάρι», άλλοι φρικάρουν με τα αμφιλεγόμενα χαρακτηριστικά του μεγάλου αεροβόλου, και άλλοι πωρώνονται με τα αποτελέσματα της δράσης του, που «δεν εξιχνιάζει τα εγκλήματα, τα διαλύει»! Πράγματι, ένα καμάκι από μακρύ αεροβόλο δεν τρυπάει απλά, αλλά διαλύει τα κεφάλια των χοντρών ροφών και τη ραχοκοκαλιά των συναγρίδων και των μεγάλων μαγιάτικων.
Η ιστορία λέει ότι στα τέλη του ’80, αρχές ’90 χτυπήθηκαν τα πρώτα μαγιάτικα στα μεσόνερα. Λίγα χρόνια μετά, και με τους πρώτους τόνους ήδη καμακωμένους από τα μακριά αεροβόλα των πρωτοπόρων του B.W.H. στην Ελλάδα, σημειώθηκε καταναλωτική υστερία για τέτοιου είδους ψαροντούφεκα, καθώς στην Ελληνική αγορά δεν είχαν κάνει ακόμη την εμφάνισή τους τα «χοντρά» λαστιχοβόλα. Οι πιο ψαγμένοι έμπαιναν σε απίθανα παρακμασμένα μαγαζιά του’70 αναζητώντας εξαρτήματα ή ακόμη και ολόκληρα γερασμένα supersten 130. Και ξαφνικά, στα τέλη του περασμένου αιώνα, κι ενώ η πλειοψηφία των γκράντε ψαροντουφεκάδων βουτούσε αποκλειστικά με λαστιχοβόλα, όλοι βρέθηκαν με ένα πουσαρισμένο μακρύ αεροβόλο στο σάκο τους, με ανοιγμένες τις οπές της κεφαλής και απαλλαγμένο από μηχανισμό ταχυτήτων. Ηταν τόσο δυνατό αυτό το νοσταλγικό κύμα, που ανάγκασε τη Mares να προχωρήσει στη νεκρανάσταση της παραγωγής του Supersten Scarpati, ως Pipin πλέον. ( Δίκαιη μετονομασία, γιατί αν ο Scarpati έμαθε τον κόσμο να κυνηγά τα πελαγίσια με μακριά αεροβόλα, ο Pipin έμαθε τον κόσμο να κυνηγά στα βαθιά με αεροβόλα.). Φυσικά όσοι το ψώνισαν («ψωνισμένοι» κι οι ίδιοι από το B.W.H.) δεν το χρησιμοποίησαν ποτέ εκτός από σκοποβολή. Και κάπου εκεί, στο έμπα της νέας χιλιετίας το μακρύ αεροβόλο ξεχάστηκε…
Αλλά να που και πάλι, εντελώς ξαφνικά το μακρύ αεροβόλο ενώ θεωρούνταν ως ένα cult φαινόμενο και οι ελάχιστοι εναπομείναντες χρήστες του ως γραφικοί θρύλοι του ψαροντουφεκάδικου χώρου, επανεμφανίζεται ως μια μοντερνιά που ταιριάζει άψογα με τα καρμπονέ συνολάκια των ζεν-πρεμιέ ψαροκυνηγών, αποτελώντας το νέο «αεροβόλο σικ» στυλ!

Ο «Τρόμπας»

«Τρόμπαρε, τρόμπαρε μέχρι που σχεδόν να μη μπορείς να το οπλίσεις». Η συμβουλή του Μεγάλου Toschi, μορφή του ψαροντούφεκου στα χρόνια του ’80, στις πατέντες του οποίου βασίστηκε η δεύτερη και η τρίτη γενιά αεροβόλων της Mares κατά τη δεκαετία του ’90 (σειρές competizione και cyrano – stealth – sten 2000) αποτελεί τη σημειολογία της δύναμης του αεροβόλου. Ενας άλλος θρύλος του παγκόσμιου ψαροντούφεκου, ο Mazzari (που όμως αλλαξοπίστησε υπέρ των λαστιχοβόλων, ή τουλάχιστον έτσι παρουσιάστηκε στον ειδικό τύπο από το χορηγό του) δήλωνε ότι αν θες να κυνηγάς με επιτυχία συναγρίδες και μαγιάτικα πρέπει να έχεις τρομπάρει το αεροβόλο «στην πάσα δύναμη». Αλλά, και στα καθ’ ημάς, ο μύθος των μπλε νερών Μαργαρίτης υποστήριζε ότι «όταν αστοχεί το αεροβόλο, γύρνα και τρόμπαρέ το». Ακούγεται απλό, άρα και σοφό, θα νόμιζε κανείς, όμως …
Οι κατασκευαστές δίνουν ως ανώτατη πίεση λειτουργίας των αεροβόλων τις 30 ατμόσφαιρες. Πράγματι, αν τρομπάρει κανείς πέρα από αυτό το σημείο θα δει τα μέρη που απαρτίζουν το όπλο του, σιγά σιγά να … αυτοαποσυναρμολογούνται! Χρειάζεται γνώση από το χρήστη στη λύση και αρμολόγηση του όπλου, ώστε η κεφαλή, η θαλάμη και η βαλβίδα (κυρίως αυτή) να σφιχτούν καλά στα σπειρώματά τους για ν’ αντέξουν στην υψηλή πίεση. Διαφορετικά, το κόστος της εργασίας στον σχετικό τεχνίτη είναι μεγάλο - εκτός του ότι αυτός μπορεί ν’ αποδειχτεί … άσχετος!
Κι αν τελικά τα καταφέρει κανείς και τρομπάρει το όπλο του, υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο … να μη μπορεί να το οπλίσει, είτε μέσα στη θάλασσα, που είναι ευκολότερο, είτε έξω (όπου φυσικά αντενδείκνυται!) με τη βοήθεια των φίλων που θα βάλουν ένα χεράκι! Ενας αστικός μύθος λέει ότι τέσσερις μάγκες προσπαθούσαν να οπλίσουν ένα αεροβόλο έξω από ένα καφενείο. Είχαν βάλει το καμάκι προς τα κάτω και έσπρωχναν από το σωλήνα και τη λαβή του όπλου. Λίγο πριν το κούμπωμα της ουράς του εμβόλου στο άγκιστρο της σκανδάλης, εκεί δηλαδή που αρχίζουν (και τελειώνουν) τα ζόρικα, οι «σφίχτες» ένιωσαν τις παλάμες τους να τρέμουν από την υπερπροσπάθεια. Τα χέρια χαλάρωσαν και το supersten μεταβλήθηκε σε πύραυλο. Ταυτόχρονα με την εκτόξευση, οι μάγκες σπάσαν δεξιά κι αριστερά αναζητώντας «ού την κεφαλήν χώσαι» για να γλιτώσουν την κατραπακιά. Μετά από ένα σύντομο ταξίδι στο διάστημα, που στους πρωταγωνιστές της ιστορίας μας φάνηκε βασανιστικά ατελείωτο, ο οιονεί πύραυλος προσγειώθηκε στην τέντα του καφετζή, ο οποίος βγαίνοντας έντρομος ρωτούσε δεξιά κι αριστερά, «ρε παιδιά τι ήταν αυτό»!

Ο «Λαδάς»



Η σωστή ονομασία του όπλου είναι όχι αεροβόλο αλλά «αέρος - λαδιού». Το αεροβόλο είναι σαν όπλο ξηράς, αφού έχει κάνη και μάλιστα στεγανή, η οποία εκτός από καθαρισμό χρειάζεται και λίπανση ώστε να εκτοξεύει το καμάκι χωρίς μεγάλες απώλειες τριβής και παράλληλα να στεγανοποιεί τις φλάντζες. Σε κάθε σέρβις (που στα μακριά αεροβόλα γίνεται κάθε πενήντα βολές) τα χέρια γεμίζουν με λάδια, τα εργαλεία και τα προς λύση κι αρμολόγηση μέρη που απαρτίζουν το όπλο γλιστράνε, ο ιδρώτας τρέχει στο μέτωπο, και κάποιους τους πιάνει εκείνο το ιδιότυπο νευρικό τικ που κρεμάνε τη γλώσσα απ’ έξω καθώς σφίγγουν και βιδώνουν…
Δεν αρκεί, ωστόσο, να ξεβιδώσεις την κεφαλή, να βγάλεις το έμβολο και ν’ αδειάσεις το πηγμένο λάδι στρέφοντας το όπλο προς τα κάτω. Γιατί, έτσι, δεν καθαρίζεται πλήρως η κάνη από τα κατάλοιπα. Ο κάτοχος ενός μεγάλου αεροβόλου οφείλει να είναι κι ο ίδιος «Large τύπος». Πρέπει να λύσει όλο το όπλο, να το σκουπίσει και να το ξαναδέσει, αλλάζοντας κάθε φορά όλες τις φλάντζες, είτε χάνουν είτε όχι. Κι εκείνες οι μικρές διαβρώσεις στην οπή της κάνης, πρέπει να λειανθούν ή σε περίπτωση παραμικρής αμφιβολίας να αντικατασταθεί με καινούργια (κάνη). Και αν κάποιος δεν ανέχεται να γεμίζει λάδια κάθε τρεις και λίγο, τότε αναγκαστικά θα πέσει στα χέρια του «γερο-Λαδά», του «ειδικού» που θα τον εξυπηρετήσει στην ανάγκη του, με υπέρογκο όμως τίμημα (αν δεν αποδειχτεί άσχετος)!
Τελικά, ένας ψαροκυνηγός που γνωρίζει άριστα το αεροβόλο του και το προσέχει σαν τα μάτια του, δεν μπορεί ποτέ να είναι ένας «ψαράς εκ του προχείρου». Καλό αυτό για τα ψάρια, καθώς είτε θα πεθάνουν ακαριαία, είτε θα αφεθούν στην ησυχία τους (γιατί δεν διακινδυνεύονται άσκοπες και αμφίβολες βολές – «που να οπλίζεις τώρα»). Κακό όμως για τη Mares, και κάθε Mares, που έκανε την προίκα της όταν πριν σαράντα χρόνια ξεκίνησε σ’ ένα μικρό εργαστήριο να μοντάρει τα πρώτα Sten, γιατί τα μεγάλα αεροβόλα θα μείνουν έξω από τις ανάγκες και τις δυνατότητες των ευκαιριακών ψαροκυνηγών του σαββατοκύριακου και του δεκαπενταύγουστου.


Jacuzzi fish

Κριτήριο του αν κάποιος είναι σχετικός με τα μακριά αεροβόλα αποτελεί το πόσα μήκη σχοινιού έχει στο καμάκι του. Αν έχει έξη μήκη κατά κανόνα είναι … μούφα! Και η πλειοψηφία «το έχει» έξι μήκη και … 25 ατμόσφαιρες! Όμως, μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού οι σχετικοί που κατ’ εξαίρεση, λόγω εξαιρετικής σωματικής δύναμης, το έχουν τόσο μεγάλο (… το σχοινί). Γιατί, για να ρίξει το 115 έξι μήκη πρέπει να είναι πουσαρισμένο με 55 ατμόσφαιρες! (Οι περισσότεροι έχουν ακόμη και το medisten με έξι μήκη βάζοντας όλο το σχοινί «μάρκας μ’ έκαψες» που έχει μέσα η συσκευασία)! Ο γνώστης των δυνατοτήτων του αεροβόλου όπλου του, έχει τόσα μήκη σχοινιού όσα πραγματικά αναλογούν στις ατμόσφαιρές του.
Το μακρύ αεροβόλο για να ρίξει «τρία μήκη σχοινιού» θέλει 35 ατμόσφαιρες (με 30 ρίχνει «δύο μήκη»). Τα τέσσερα μήκη θέλουν 40 - 45 ατμόσφαιρες! Συνεπώς δεν μπορεί να χρησιμοποιηθούν μακριές, μήκους άνω των 115 εκ. επτάρες βέργες γιατί στραβώνουν στις 35 ατμόσφαιρες και πάνω, κυρίως στην ουρά τους, κατά την πρώτη φάση του οπλίσματος. Αλλωστε το πλεονέκτημα του μεγάλου αεροβόλου είναι η διατρητικότητα της βολής στα χοντρά ψάρια, κι αυτή εξασφαλίζεται από τουλάχιστον οχτάρα βέργα. Κι φυσικά εδώ, σ’ αυτό το άρθρο αναφερόμαστε στο σετάρισμα ενός όπλου σε σχέση με 15ρηδες ροφούς στ’ ανοιχτά νερά βαθύτερα από τα είκοσι μέτρα, τρυπημένους στο «σκληρό» κόκαλο του μάγουλου όπου τα καμάκια κάνουν γκελ, κι όχι σε στηράκια.
Μια εφτάρα στραβωμένη βέργα, ή μια εφτάρα βέργα που λυγίζει κατά το όπλισμα διαβρώνει τη θαλάμη (κυρίως κατά την έξοδό της, τη στιγμή της βολής). Μια διαβρωμένη κάνη προκαλεί ανεπαίσθητη διαφυγή αέρα και λαδιού κατά τη βολή και ταυτόχρονα επιτρέπει σε ελάχιστο νερό να εισέλθει στο όπλο. Και αυτό είναι το λιγότερο, καθώς μια σοβαρή διάβρωση στην οπή της θαλάμης, θα προκαλέσει αμέσως διαρροή του αέρα, με αποτέλεσμα αντί οι συναγρίδες να θρηνήσουν το γεύμα, να απολαύσουν το τζακούζι από τις μπουρμπουλήθρες.

«Φέγγω, ρίχνω, ξεβραχώνω»

Το μακρύ αεροβόλο δεν χρειάζεται ταχύτητες γιατί ο μηχανισμός τους επιβραδύνει τη ροή του αέρα από την εξωτερική κάνη προς τη θαλάμη της εσωτερικής κάνης όπου κινείται το έμβολο. Το μπλοκέτο των ταχυτήτων, λοιπόν, πρέπει να αφαιρεθεί. Και αφού «με το καλημέρα» αμέσως μετά την αγορά, οι εταιρίες μάς αναγκάζουν να πασαλειφτούμε με λάδια, ευκαιρία είναι, αφού βγάλουμε το μπλοκέτο, να διευρύνουμε κατά μήκος την στρογγυλή οπή στην εσωτερική θαλάμη, πάνω από το άγκιστρο, ώστε η ταχύτητα της ροής του αέρα τη στιγμή της βολής να αυξηθεί ακόμη περισσότερο. Εδώ, και μόνο θεωρητικά, το μακρύ αεροβόλο χάνει το πλεονέκτημά του «ρίχνω και σε σαργό στη τρύπα, και σε τόνο στ’ ανοιχτά νερά». Όμως, στη πράξη το μακρύ αεροβόλο είναι λειτουργικό (δυνατό και ευκίνητο) αποκλειστικά σε χοντρά επιλεκτικά ψαρέματα. Κι όμως, οι περισσότεροι υποστηρίξουν ότι στην «πράξη» χάρη στις ταχύτητες «με το 110 ρίχνω σε σαργό σε βαθιά τρύπα, φέγγοντας, και σε σαργό στο καρτέρι». (Και μετά ξεβραχώνω βέργες…


«Huile a coude» ή Το γρασόψαρο

«Huile a coude» που λένε κι οι Γάλλοι σημαίνει ανασκουμπώσου («λάδι στον αγκώνα», απ’ τον ιδρώτα)! Κι επειδή to 115 και 130 δεν υπάρχει στην παραγωγή της mares θα πάρεις ένα 115 της anteyassousub, θα το λύσεις, θα βρεις τόρνο ή έστω λίμα για να μαστορέψεις τη θαλάμη, θα πασαλειφτείς με ακόμη περισσότερα γράσα (ευκαιρία μετά να πλύνεις και τα λέπια απ’ τη ψαροκασέλα) θα του βγάλεις τις ταχύτητες και θα του βάλεις μπλε λαβή και oggiva από mares sten competizione. Μπορείς να πάρεις και το 115 hunter της seac με οχτάρα βέργα, που διαθέτει μια αξιοπρεπέστατη λαβή. Αν συμβιβάζεσαι με τις 30 ατμόσφαιρες και επτάρα βέργα (αναγκαστικά λόγω θαλάμης 11χιλ) μπορείς να πάρεις το mares stealth 110 ή το seac caccia. Αν τέλος δεν μπορείς ν’ αποχωριστείς τον αμαρτωλό φακό σου, και βρίσκεις λειτουργικό το μηχανισμό ταχυτήτων, τότε το 110 omer airbalete και το 110 mares cyrano θα σου προσφέρουν τη φαντασίωση του B.W.H. που, ποιος ξέρει, ίσως να θελήσεις κάποτε να την κάνεις πραγματικότητα μοντάροντας ένα πραγματικό μακρύ αεροβόλο με οχτάρα βέργα (ή ένα χοντρό λαστιχοβόλο – βίτσια είναι αυτά)

ΠΗΓΗ http://www.e-bluemagazine.com/el/spearfishing/technical-articles/item/222-%CE%BA%CE%B1%CE%B8%CE%B1%CF%81%CE%AE-%CE%B4%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%AC-%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CF%89%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%87%CE%AD%CF%81%CE%B9%CE%B1.html