Ψαρευτικό Ημερολόγιο

Του Παντελή Μωυσέος

Μέσα Νοεμβρίου και διανύουμε ήδη την ψαρευτικά καλύτερη περίοδο του χρόνου. Η αύξηση των ψαριών στην ρηχή ζώνη έγινε αισθητή με το που μπήκε ο Οκτώβρης και μετά παρέλευση ενός μήνα βρίσκεται ήδη στην κλιμάκωση της. Οι εξορμήσεις αποκλειστικά και μόνο για τους δύο προαναφερθέντες μήνες γίνονται και Σάββατο και Κυριακή για ευνόητους λόγους. Το Σάββατο επιλέγω να βρίσκομαι στο νερό αρκετά νωρίς το πρωί, ενώ την Κυριακή το ξύπνημα γίνεται αβίαστα. Αφού με «βαρεθεί» το κρεβάτι μου, ξεκινώ χαλαρά για ψαρότοπους ως επί το πλείστον γνωστούς και κοντινούς.

Σάββατο 15 Νοεμβρίου και όλα δείχνουν ότι ο κανόνας θα καταρριφθεί. Η έντονη παρουσία ψαριών αλλά και τα ζεστά, διαυγή νερά, μας βάζουν σε πειρασμό για να επαναπρογραμματίσουμε την αυριανή μας εξόρμηση 200 χιλιόμετρα μακριά από τη βάση μας.

Κυριακή 16 Νοεμβρίου και το πρώτο φως μας βρίσκει στα βορειοδυτικά παράλια να αγναντεύουμε από τον μόλο τα ήρεμα νερά του Λατσιού. Η εσωτερική πλευρά του κόλπου παραμένει ανεπηρέαστη από τον ψυχρό μαϊστράλι με αποτέλεσμα ουρανός και θάλασσα να ισορροπούν στην ανεπαίσθητη γραμμή του μακρινού ορίζοντα.

Μέρες σαν και αυτή ξυπνούν μέσα μας συναισθήματα ρομαντισμού αλλά και ευγνωμοσύνης για αυτά που απλόχερα μας προσφέρονται από τη μητέρα φύση.

Δεν μπορώ επίσης να μην σκέφτομαι τον άνθρωπο, ο οποίος στην προσπάθεια του για πρόοδο και τεχνολογική αναβάθμιση έχει αποξενωθεί από όλα γύρω του και κινδυνεύει να χάσει την ίδια του την ταυτότητα. Τραγικές φιγούρες οι νέοι μας, οι οποίοι θυσιάζουν καθημερινά την ψυχική τους ευεξία στο βωμό της αποχαύνωσης του καναπέ και της τηλεόρασης. Η αποστροφή της ίδιας μας της φύσης μόνο καλό μπορεί να μην είναι.

Συζητώντας λίγο το πλάνο της επικείμενης μας βουτιάς, συμφωνώ με τα παιδιά ότι αυτό που κάνει την διαφορά στην παρουσία των ψαριών είναι τα θερμά ρεύματα τα οποία έχουν δημιουργήσει ζεστές ζώνες και οι οποίες συγκρατούν τα ψάρια κοντά στην ακτογραμμή. Τα μαύρα ψάρια έχουν και πάλι την τιμητική τους αφού επιλέγουν να κινούνται έξω από τα θαλάμια τους και σε βάθη που δεν ξεπερνούν την πρώτη δεκάδα μέτρων.

Ξεκινάμε από μια ξέρα με βάθος 10-15 μέτρα και το θερμό νερό καταρρίπτει την αρχική μου επιλογή για 6άρι λείο ξυρισμένο σακάκι. Η έντονη δυσφορία καταλαγιάζει με την αλλαγή σε 5άρι λείο-φόδρα και αφαίρεση ενός κιλού από τη ζώνη.

2 μέτριοι σαργοί θα συλληφθούν εύκολα από τις πρώτες κιόλας βουτιές αφού επιλέγουν την παραλλαγή και ακινησία δίπλα από την ποσειδώνια.

Το βάθος είναι μικρό και τα καθαρά νερά επιτρέπουν τον εντοπισμό της παραμικρής κίνησης. Πλησιάζοντας το πέσιμο της ξέρας επιχειρώ καρτέρι το οποίο μου φανερώνει μια μικρή πίγκα μικρότερη από κιλό να με παρατηρεί αρκετά μακριά από τη μύτη του όπλου μου. Οι κινήσεις της με συνεπαίρνουν και ενστικτωδώς κινούμαι προς το μέρος της με φιλικότατες κατά τα’άλλα προθέσεις. Το ψάρι που στέκεται πάνω στο κόψιμο δεν έχει πρόθεση για μετακίνηση και γω σκέφτομαι ότι το νεαρό της ηλικίας της σε συνάρτηση με την άτυχη στιγμή της συνάντησης με κάποιον απερίσκεπτο ψαροτουφεκά, θα την βάλουν σε μπελάδες. Έχω φτάσει ήδη στο κόψιμο και το ψάρι έχει αρχίσει να κινείται με την όπισθεν. Γέρνει προς την αθέατη πλευρά του συμπαγούς βράχου ενώ εγώ βρίσκομαι σε ετοιμότητα για πιθανή συνάντηση με κάποιο μεγαλύτερο ψάρι. Ξεμυτίζοντας με προτεταμένο το όπλο και αφού το μυαλό έχει σχηματίσει την κατάλληλη εικόνα, η κεφάλα του ροφού βρίσκεται εκεί χαμηλότερα με τα μάτια γυρισμένα να παρατηρούν προς τα πάνω. Ευθυγράμμιση του όπλου και τα ανασηκωμένα αγκάθια του 6άκιλου ροφού προμηνύουν τα επιθανάτια. Η βολή τέλεια σκοπευτικά και γω πλέον στην επιφάνεια θαυμάζω τα ανάποδα λούπιγκ του μεγάλου ψαριού.

Η ανάδυση με βρίσκει πλάι-πλάι με τον Ψηλό του οποίου η μάσκα μπάζει νερά από το πλατύ χαμόγελο. Ξεψαρίζει και αυτός σχεδόν ταυτόχρονα ένα μεγάλο σηκιό και μου εξηγεί την αυθάδικη συμπεριφορά του ψαριού που κόντεψε την μύτη του όπλου στον πόντο.

Ευχόμαστε τα καλορίζικα και κινούμαστε προς το σκάφος το οποίο βρίσκεται αγκυροβολημένο 30 μέτρα μακριά για να αποθέσουμε τα ψάρια . Επιστροφή στο σημείο που κτυπήθηκε ο σηκιός και ο κολλητός με παροτρύνει για βουτιά λέγοντας μου ότι το ψάρι το οποίο έχει χτυπηθεί δεν ήταν μόνο του. Το μέρος το γνωρίζω καλά αφού το επισκέπτομαι χρόνια και μου έχει χαρίσει πολλές φορές παρόμοια ψάρια. Αυτός είναι και ο λόγος που επιλέγω να καταδυθώ 10 μέτρα πιο κάτω από το σημείο που χώθηκαν τα ψάρια αφού η συγκεκριμένη σειρά από βράχους προεκτείνεται βαθύτερα και αποτελεί το τελευταίο «θεωρείο» πριν το ασφαλές καταφύγιο των ψαριών. Αθόρυβη βουτιά με το 90άρι στο χέρι και ο σηκός βρίσκεται στραμμένος προς τα ενδότερα με προφανείς τις προθέσεις του για γλίστρημα προς τα μέσα. Η βολή γίνεται ενστικτωδώς και το ψάρι ακινητοποιείται πάνω στο 6,5άρι ατσάλι από την ουρά προς το κεφάλι. Τράβηγμα προς τα έξω και ο χώρος ελευθερώνεται για άλλον ένα σηκιό-ίδιο με τους 2 συλληφθέντες- να παρελαύνει μπροστά από τα κρύσταλλα μου και να χάνεται στο σκοτάδι. Ο Ψηλός που είναι γάτα (ουδείς συσχετισμός με το λαϊκόν άσμα) σκανάρει ήδη το εσωτερικό του λαγουμιού χωρίς όμως αποτέλεσμα.

Δεν επιμένουμε περισσότερο αφού θεωρούμε ότι έχουμε επιβαρύνει ήδη το κομμάτι και προχωρούμε προς το σκάφος για να αλλάξουμε τόπο.

Επόμενη στάση ένα πολυψαρεμένο κομμάτι μεταξύ του Κάβο Αρναούτη και του Νησιού του Αγ.Στεφάνου. Πλησιάζουμε στα 100 μέτρα μακριά από το σημάδι και η μανέτα συγκρατεί τον 90άρι κινητήρα. Πλησιάζουμε στα 30 μέτρα και η γνώση του τόπου μας παρακινεί να ρίξουμε το «σίδερο» χωρίς να αγχωνόμαστε για το αν θα εντοπίσουμε το κομμάτι. Ο βυθός αμμώδης με μια συστάδα πέτρες σκορπισμένες ημικυκλικά , σαν θεωρείο αρχαίου θεάτρου. Ο 15άρης ροφός δεν μας αφήνει περιθώρια αιφνιδιασμού αφού αιωρείται στο μέσο του πάλκου σαν πρώτη φίρμα. Βαθιά ανάσα και η διαγώνια θέση μου στην επιφάνεια δεν με προβληματίζει καθόλου για γιουρούσι κατευθείαν πάνω στο ψάρι. Κρατάω στο χέρι 100άρι με διπλά 17άρια λάστιχα και 6,5άρα βέργα με καρχαριάκια και μόνο αυτό με γεμίζει σιγουριά ακόμα και για πολύ μακρινή βολή. Πλησιάζω ήδη στα 8 μέτρα και το ψάρι εκτινάσσετε προς τον κοντινότερο βράχο με φορά από τα βαθιά προς την ακτή. Ενώ εγώ είμαι ήδη 5-6 μέτρα κάθετα πάνω από το βράχο και κινούμαι με φορά αντίθετη από αυτή του ψαριού ενστικτωδώς αλλάζω κατεύθυνση και βρίσκομαι με παρατεταμένο το όπλο μου προς μια σχισμή από την οποία θεωρώ ότι θα περάσει το μεγάλο ψάρι. Ακινησία και η περιέργεια του ψαριού προδίδει την κατωτερότητα του είδους. Με κυριαρχική ψευδαίσθηση ο μεγάλος ροφός στέκεται τώρα σε απόσταση αναπνοής από εμένα και προσπαθεί να καταλάβει τι είναι αυτό που έχει εισβάλει στον χώρο του. Εκεί που συνειδητοποιεί με τι βρίσκεται αντιμέτωπος, γέρνει το σώμα του προς τη σχισμή με σκοπό να διαφύγει όσο το δυνατόν πιο αθόρυβα, κίνηση που σχεδόν με λυπεί στο κλάσμα του δευτερολέπτου πριν η ζωή περάσει στο θάνατο.

Η δυνατή βολή πλήττει τον ροφό ελαφρώς πλάγια αλλά διαπερνά τον εγκέφαλο. Το ψάρι καίρια χτυπημένο θα γείρει στο πλάι νεκρό ενώ εγώ παίρνω τον δρόμο για την επιφάνεια.

Στη μέση της διαδρομής προς τα πάνω συναντώ τον κολλητό ο οποίος αναλαμβάνει να «ρυμουλκήσει» ψάρι και όπλο ενώ το άγρυπνο του βλέμμα με παρακολουθεί καθ’όλη τη διαδρομή. Το σχολείο έκανε καλά τη δουλειά του και νιώθω τυχερός που μπορώ να απολαμβάνω αυτό που αγαπώ πάνω απ’όλα με ασφάλεια.

Το μεγάλο ψάρι τακτοποιείται στο ψυγείο με επιμέλεια. Αμίλητοι πλέον βάζουμε πλώρη για το λιμάνι αλλά γνωρίζω ότι και οι τρεις μας σκεφτόμαστε και νιώθουμε το ίδιο. Και τι άλλο θα μπορούσε να είναι παρά κυνηγετική πληρότητα και ηθική ικανοποίηση αφού στην εποχή του υπερκαταναλωτισμού και της αφθονίας, της μαζικής εκτροφής και σύλληψης, εμείς καταφέραμε με μια ανάσα και ένα καμάκι να κατακτήσουμε το πολυπόθητο θήραμα ακριβώς όπως οι πρόγονοι μας μερικές χιλιάδες χρόνια πριν.

πηγη http://www.psarema.info