Το πιο καυτό θέμα, όταν ξεκινά κανείς να συζητά για τα προβλήματα του υποβρύχιου βίου του, είναι η εξίσωση της πίεσης στα αυτιά του κατά την κατάδυση. Και εδώ ο Θεούλης έχει κάνει τις γνωστές αδικίες του. Από τη μια οι μεγιστάνες της εξίσωσης, που βουτάνε στα άπατα, χωρίς καν να πλησιάσουν τα δακτυλάκια τους στη σιλικονένια φούστα της μάσκας. Από την άλλη, η μάζα που βλέπει τον πάτο σαν ακέραιο πολλαπλάσιο του αριθμού των εξισώσεων που πρέπει να κάνει. Και τέλος, οι δυστυχείς της κόλασης του Δάντη, που κουνάνε το κεφάλι τους σαν εκκρεμές, το σαγόνι τους σαν ξεχαρβαλωμένο συρτάρι και που φουσκώνουν τα μαγουλάκια τους σαν νέγροι τζαζίστες που παίζουν τρομπέτα, για να φτάσουν στο πολυπόθητο «παφ» του ρημαδοαυτιού τους.
Στις δυο τελευταίες συμπαθείς αυτές κατηγορίες, στις οποίες εναλλάσσομαι με καταπληκτική ευχέρεια και ο ταλαίπωρος εγώ, αφιερώνεται το παρόν πόνημα. Οι λοιποί σιχαμένοι της πρώτης κατηγορίας, παρακαλώ να σβήσετε το υπεροπτικό γελάκι από τα μούτρα σας, να γυρίσετε σελίδα και να διαβάσετε κανένα αρθράκι για την ογδοηκοστή βελτίωση του υπερόπλου σας.... Βέβαια, όπως ισχύει για όλα τα πράγματα στη ζωή, η αλήθεια βρίσκεται και εδώ κάπου στην μέση. Αυτοί οι πραγματικά τυχεροί με τις ευσταχιανές μπουριά, είναι ένα μέρος μόνο της πρώτης κατηγορίας που περιγράψαμε. Οι υπόλοιποι έχουν φτάσει εκεί με αγώνα και σκληρή δουλειά. Είναι τα σαλιγκάρια που συζητούν με τον αετό για το πώς κατάφεραν και αυτά να φτάσουν στην κορυφή του βουνού. Είναι άνθρωποι που έχουν αφιερώσει ώρες και ώρες, στη θάλασσα, στην πισίνα ακόμα και στο κρεβάτι τους, προκειμένου να γυμνάσουν τις ευσταχιανές τους σάλπιγγες. Και από του βήματος αυτού τους αποδίδω τα εύσημα, γιατί σπατάλησαν κόπο και χρόνο για να πετύχουν αυτό που πέτυχαν, ενώ εγώ, μόλις βρω λίγο ελεύθερο χρόνο, αρπάζω το οπλάκι μου και τρέχω να βγάλω κανένα ψαράκι να φάμε, τις δε ευσταχιανές τις θυμάμαι όταν μπουκώσουν. Η Μητέρα Φύση, δεν είχε καθόλου στο νου της όταν μας έπλαθε, τα αεροπορικά ταξίδια και τις καταδύσεις στα άβαθα. Εάν το είχε σκεφθεί, σίγουρα θα είχε στείλει πίσω στα σχεδιαστήρια το πρωτότυπο μοντέλο μεσαίο αυτί-ευσταχιανή σάλπιγγα. Οι γρήγορες κάθετες μετακινήσεις, είναι επίτευγμα του ανθρώπου και η ενεργητική εξίσωση της μεγάλης μεταβολής της πιέσεως στις αεροφόρες κοιλότητες του σώματός μας είναι λίγο έξω από την φύση μας. Με τη χρήση προχωρημένων τεχνικών όμως, σχεδόν όλοι μπορούν να κάνουν την εξίσωση των αυτιών πολύ ευκολότερη. Για τις ευσταχιανές σάλπιγγες, την ανατομία και τα προβλήματά τους, έχουμε μιλήσει αναλυτικά σε προηγούμενα τεύχη του περιοδικού. Ας γνωρίσουμε σήμερα τις μεθόδους εξίσωσης της πίεσης στο μεσαίο αυτί μας.
1. Η μέθοδος Valsalva
Ο Antonio Valsalva, ήταν ο πρώτος που περιέγραψε στα 1704 μια διαδικασία για εξίσωση της πίεσης στο μέσο αυτί. Η μέθοδος έχει ως εξής: κλείνουμε τη μύτη μας με το δείκτη και τον αντίχειρα και εκπνέουμε αέρα από τον θώρακα. Τα μάγουλά μας δεν θα πρέπει να φουσκώνουν και η προσπάθεια να είναι γρήγορη και όχι πολύ έντονη. Ο αέρας που συμπιέζεται από την σύσπαση των εκπνευστικών μας μυών, μέσα από την ανοικτή γλωττίδα (= οι γνήσιες φωνητικές χορδές μας που βρίσκονται μέσα στο λάρυγγα) θα κατευθυνθεί δια των ευσταχιανών μας σαλπίγγων στο μεσαίο αυτί. Είναι η πιο απλή και η πιο διαδεδομένη τεχνική μεταξύ ελευθέρων και αυτόνομων δυτών και η πρώτη που θα καταφέρει να εφαρμόσει κάποιος που ξεκινά να ασχολείται με το αντικείμενο της κατάδυσης. Έχει όμως δύο βασικά μειονεκτήματα. Το πρώτο είναι ότι η αύξηση της πίεσης του εκπνεομένου αέρα προκαλεί αύξηση της πίεσης του αίματος στις φλέβες και οίδημα στους ιστούς γύρω από την ευσταχιανή σάλπιγγα. Το δεύτερο είναι πως η αυξημένη αυτή πίεση στο θώρακα ελαττώνει την φλεβική επαναφορά του αίματος στην καρδιά επηρεάζοντας την πίεση του αίματος και τον καρδιακό ρυθμό. Για τους λόγους αυτούς, αναζητήθηκαν από νωρίς εναλλακτικοί τρόποι εξίσωσης.
2. Η μέθοδος Frenzel
Ο Herman Frenzel ήταν διοικητής της Luftwaffe κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Επινόησε την ομώνυμη τεχνική το 1932 και την δίδαξε στους πιλότους των βομβαρδιστικών Stukas, που εφαρμόζοντας κάθετη εφόρμηση πάνω στο στόχο για να κατευθύνουν με ακρίβεια τις τότε «χαζές» βόμβες τους, βίωναν ταχείες μεταβολές της βαρομετρικής πίεσης, αντίστοιχες με αυτές της κατάδυσης. Η τεχνική βασίζεται σε κλείσιμο της γλωττίδας, των γνήσιων φωνητικών χορδών δηλαδή, όπως όταν πρόκειται να σηκώσουμε ένα βαρύ αντικείμενο. Ο δείκτης και ο αντίχειρας κλείνουν τη μύτη και κάνουμε προσπάθεια να βγάλουμε ένα λαρυγγικό ήχο που ακούγεται σαν «κχ» ή «νγκ». Με τον τρόπο αυτό, το πίσω τριτημόριο της γλώσσας σηκώνεται προς τα πάνω και πίσω, έλκοντας και τον λάρυγγα προς τα πάνω και ωθώντας αέρα σαν έμβολο προς τις ευσταχιανές σάλπιγγες. Για τον λόγο αυτό η μέθοδος λέγεται και «throat piston» ή στα ελληνικά λαρυγγικό έμβολο. Για να την εξασκήσουμε, αρκεί κατά την προσπάθεια να παρατηρούμε τα πλάγια των ρωθώνων μας να φουσκώνουν πάνω από τα δάκτυλά μας που κλείνουν την είσοδο της μύτης και να βλέπουμε το μήλο του Αδάμ στον λαιμό μας να ανεβοκατεβαίνει σαν έμβολο. Είναι η καλύτερη από τις μεθόδους εξίσωσης με πίεση αέρα, είναι εύκολη να επιτευχθεί με λίγη προπόνηση και δεν παρεμποδίζει την φλεβική επαναφορά του αίματος στην καρδιά.
πηγη http://fishingmania.pblogs.gr/tags/8-methodoi-eksisosis-gr.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου