Στο Φιόρο του Λεβάντε.

Jimmys..

Από πού να ξεκινήσω και τι να πρωτοπώ. Επτά μέρες στο Φιόρο του Λεβάντε αποδείχτηκαν λίγες, πολύ λίγες. Ο Βασίλης (B.Ren) από την πρώτη στιγμή μας έδειξε τι σημαίνει Ζακυνθινή φιλοξενία. Απίστευτοι άνθρωποι που σε κερδίζουν με την πρώτη. Φοβερές παραλίες, καλό φαγητό και ψάρια, ποοοολλά πσάργια!!
















Μία απογευματινή βουτιά καταφέραμε να κάνουμε κι αν δεν υπήρχε το καταραμένο δίχτυ στα 30 μέτρα από την ακτή να κόβει ότι μπορεί να ανέβει θα είχαμε πάρει αρκετά ψαράκια. Έτσι κι αλλιώς κάτι βγάλαμε.


Κατάφερα να κάνω και δύο γρήγορες πρωινές βουτιές πριν ξυπνήσουν οι γυναίκες μου. Το μέρος συστημένο από τον Βασίλη. Δύο ξενέρια ρηχά και κοντινά για λίγα καρτέρια που θα μπορούσαν να δώσουν 2-3 ωραίους σαργούς. Στην πρώτη βουτιά έκανα και ρεκόρ σαργού. Δε πίστευα στα μάτια μου. Είχε δίκιο σκέφτηκα. Είχα χτυπήσει ένα τεράστιο σαργοπαππού (για μένα) και το ψάρεμά μου είχε ουσιαστικά τελειώσει. Είχα γεμίσει. Δε μου έκανε κέφι να βαρέσω ούτε κάποιες πολύ χοντρές σάρπες πού ξύνονταν στη μύτη της βέργας μου. Γυρνώντας για έξω έκανε ακόμα ένα κατρεράκι και κατάφερα έναν ακόμα σαργό.



Μετά από αυτό δε μπόρεσα να αντισταθώ και σε μια δεύτερη βουτιά στο ίδιο μέρος με το ίδιο πλάνο. Το αποτέλεσμα ήταν πάλι σχεδόν το ίδιο. Κι αυτό το γρήγορα ψαρεματάκι τελείωσε με δύο ωραία σαργουδάκια στην ψαροβελόνα μου.



Το κερασάκι της τούρτας βέβαια ήταν την τελευταία μέρα. Είπαμε να φύγουμε από το νησί με ένα μεγάλο χαμόγελο και το καταφέραμαι. Τι καλύτερο από ένα απόγευμα στο water park; Νεροτσουλήθρες με τον B.Ren.








P.S. Special thanks to B.RenStorMinG.