Η Πριγκίπισσα του σκότους….

Του Χρήστος Γιαννακόπουλος


Είναι από τις φορές που έχω γράψει και ξανασβήσει τις πρώτες γραμμές τουλάχιστον 5 φορές…..
Δεν ξέρω τι να πρωτογράψω….δεν ξέρω πώς να τα πω….
Μακάρι να είχα μαζί μου μια κάμερα και να έβαζα απλά το βίντεο….Λίγα λεπτά όλη η ουσία….ή μήπως όχι;….
Μπααα, μάλλον όχι, είναι σα να βλέπεις τελικό χωρίς σπίκερ….ξενέρωμα…
Παίρνω βαθιά ανάσα μήπως και τα πώ….φεύγω για κάτω παίδες, τα λέμε σε λίγο….το νού σας στην ανάδυση………..
Προσπαθώ να είμαι όσο πιο ήρεμος γίνεται…πόδια, χέρια, πρόσωπο…απαλλαγμένα από σφιξίματα και απέριττες κινήσεις….
Ένα τσουβάλι που πέφτει νωχελικά σε έναν κόσμο που σήμερα τουλάχιστον φαντάζει δύσκολος…θολός…κρύος….
Χίλιες σκέψεις στο μυαλό….χωρίς καμία αντίδραση από το σώμα….
Έφτασα…..
Θολά ρε φούστη μου….και το κρύο σε μαστιγώνει ξεφτιλίζοντας τη στολή…..
Το ψιλό δεν ξέρει τι κάνει….ή μάλλον ξέρει….
Εγώ δεν ξέρω που να πρωτοκοιτάξω….έλααα…συγκεντρώσου…ξεροκαταπίνω….
Η θολούρα κρύβει τις σκιές που σπάνε δεξιά αριστερά ήρεμες…..θεέ μου…που είναι η κάμερα….
Κορμιά μυώδη….μαύρα…άγρια ρε φίλε που έχουν ενοχληθεί….
Ψάρια 2κιλα 3κιλα 4άκιλα…5…6…7…..καλά κόψε κάτι…..
Σοβαρά σου μιλάω….
Η σκιά όμως στο βάθος είναι κάπως αλλιώς….
Αγέρωχη…πίσω από το σκαλοπάτι παρακολουθεί τον εισβολέα….
Κάτσε πλησιάζω….
Το κεφάλι της κοιτά ψηλά….πριγκίπισσα του σκοτεινού τόπου κάτω εκεί ….
Στρίβει το κορμί της δεξιά…σα να με σνομπάρει….
Η μάσκα μου γεμίζει Πίγγα….δεν μπορώ να το πω διαφορετικά….
Κάτσε σε λίγο φτάνω….πρέπει να πάω κοντά…αυτά τα ψάρια θέλουν σεβασμό για να το πάρεις…
Χαμηλώνει πίσω από το φρύδι….σταματάω….
Δύσκολες ώρες…κάθε δευτερόλεπτο κυλά υπέρ της πριγκίπισσας….
Την λοκάρω καθώς ανασηκώνεται επιβλητικά….δεν πρέπει να ρίξω μακριά…
Η στολή γλύφει αθόρυβα τα βράχια….η παλάμη πνίγει τη λαβή, τα όνειρά μου για μια ακόμη φορά δεμένα με καμπάνες και κλιψάκια και επιτέλους τολμώ να την κοιτάξω στα μάτια…ίσως για πρώτη και τελευταία φορά….
Το διοξείδιο παίζει μπουνιές με τον εγκέφαλο που δεν πρέπει να σκεφτεί τίποτα άλλο….
Το αίμα πρέπει να πιάσει χειμωνιάτικες θερμοκρασίες και ας με πουν κρύο…..
Φεύγει ρεεεεεεεεε……τώραααααααααα….
Ανάκατος μεταλλικός ήχος…..γδούποι δυνατοί…θολούρα κάτω από ένα φρύδι και ανάδυση….
Φουουου….φουουου…..
Τι έγινε ρε μαλάκα;
Την πήρα ρεεεεε…ναιαιαιαι…την πήρααααααα….
Δόξα το θεό είμαι καλά…..θα χαρούν όλοι όσοι με περιμένουν καρτερικά να γυρίσω πίσω….και αυτό μετράει πάνω απ’ όλα….
Τους το αφιερώνω λοιπόν….
Καλές αναδύσεις παίδες…..