Μεγαλώνοντας (ψαρευτικά) όσο και να προσπαθώ να το ξεχάσω, ξοδεύτηκε αρκετός καιρός εκεί που έφθανε το πούλμαν των λουομένων (μαμά – γιαγιά – παππούς – μπαμπάς – Μανώλης βρέφος…). Άλλος τόσος ξοδεύτηκε στο λεωφορείο Πειραιάς – Πειραϊκή και Πειραιάς – Αλίανθος. Λίγο μετά, άντε μια Σαλαμίνα, άντε και ως το Σούνιο και μια κοπάνα στην Αίγινα που ανακάλυψε το πατήρ και μου ’κρυψε τα σύνεργα. Για λίγο όμως, δεν σήκωνε βλέπεις κι άλλο τρίμηνο με Αρχαία κάτω από την βάση… Παντού και πάντα τους έβλεπα. Μακρύς, παχιούς, μικρούς, κοπαδιαστούς. Χώνανε κάποτε την μούρη τους και σκάλιζαν τις λάσπες και εκεί πρόλαβα και κουτούπωσα κάμποσους στην πορεία του χρόνου.
Ο κανόνας όμως ήταν: τους βλέπω, κάνουν για λίγο τους «πέρα βρέχει» και αρχίζουν σιγά – σιγά και καλά αδιάφοροι να ζεσταίνονται για το σπινιάρισμα και το άτακτο φευγιό που ακολουθούσε. Τους είχα στο μυαλό μου λοιπόν σαν φαντάσματα. Άσε που ένας από την Πειραϊκή, που μόνο κέφαλος δεν ήταν, (σκέτο Mobil) έκανε την σουπίτσα, που αισθανόμουν περήφανος πως με τα κατορθώματά μου έγινε, σκέτο πετρελαιόζουμο. Σαν όμως βρέθηκα πρώτη φορά στις Κυκλάδες, ήρθε η στιγμή που έκθαμβος χάζεψα με το κοπάδι που πανήρεμο άλλαζε μονόπετρα. Ήταν μεγάλοι και πάμπολλοι. Έγινε σφαγή! Η εκδίκηση για τόσο χρόνια μακροβούτια και ατυχείς προσπάθειες. Έμαθα. Ακόμα και να τους τρώω. Τηγανητούς! Και είναι μούρλια. Χώρια που αρκετές φορές σε ξελασπώνουν στους αγώνες. Μάλιστα έγινε και ένα από τα αγαπημένα μου ψαρέματα στην πορεία του χρόνου, για όλους τους λόγους που θα δούμε παρακάτω.
Ο βασιλιάς της προσαρμογής. Λιμάνι, κόλπος, κάβος, βαθιά, ρηχά, κοφτά, πλάκες, άμμος, μονόπετρα. Απίθανο!! Δεν καταλαβαίνει τίποτα. Τεκμήριο ενός πανίσχυρου οργανισμού με άπειρες δυνατότητες. Εκτός από τις περιβαλλοντικές συνθήκες η προσαρμοστική ικανότητα του κέφαλου είναι και διατροφική. Από «ζωντανό» κυνήγι φθάνει σε νεκρούς οργανισμούς ακόμα και φύκια. Το σχήμα του είναι μακρόστενο και στρογγυλωπό. Έχει πανίσχυρη μεγάλη ουρά διχαλωτή και στην ράχη δύο πτερύγια το ένα μακριά από το άλλο. Το κεφάλι του είναι μικρό, με μάτια μάλλον μεγάλα και στόμα μικρό με χοντρά χείλη. Το χρώμα του είναι γκρίζο στην ράχη, ασημί στα πλευρά και λευκό στην ουρά. Πολλές οριζόντιες σκούρες παράλληλες γραμμές «τρέχουν» στο κορμί του. Είναι ψάρι όμορφο, γρήγορο, δυνατό και πολύ μαχητικό.
Συναντιέται όλο το χρόνο, με έξαρση το τέλος του φθινοπώρου και τις αρχές της άνοιξης. Σπάνια συναντιέται μόνος. Είναι πολύ κοινωνικός και συνήθως σχηματίζει κοπάδια από ισομεγέθη ψάρια τα οποία μοιάζουν να υπακούουν σε κανόνες ιεραρχίας.
Υπάρχουν πολλά είδη και τους ψαροκυνηγούς ενδιαφέρουν περισσότερο τα «μυξινάρια» με την χρυσή βούλα στα μάγουλα και τις πιο «καθαρές» συνήθειες, και η «μπάφα» συνήθως ο χοντρός και μεγαλόσωμος κέφαλος αλλά στην ουσία ο θηλυκός. Ο ψαροκυνηγός απέναντι στον κέφαλο αντιπαρατάσσει όλες του τις γνώσεις ανάλογα με τα μηνύματα που παίρνει από την συμπεριφορά των ψαριών. Το καρτέρι δουλεύει πολύ καλά αλλά όχι πάντα, το ψαχτήρι επίσης, ενώ με πλανάρισμα και κυνήγι σπάνια θα φθάσει σε απόσταση βολής. Το καλύτερο και πιο αποδοτικό κυνήγι γίνεται όταν τα ψάρια γιαλώνουν και κρύβονται κάτω από πέτρες, πλάκες και σχισμές.
Μπορεί κάτω από μια πέτρα να χτυπηθούν πολλά μέλη του κοπαδιού. Συχνά με την πρώτη βολή τρομάζουν και αλλάζουν καταφύγιο για να επαναληφθεί το σκηνικό. Φωλιασμένοι μένουν στα σκοτεινά, τρομαγμένοι γυρνώντας τις ουρές τους δίχως να κοιτούν πίσω ή μετακινούνται νευρικά δεξιά και αριστερά μέχρι να φθάσουν σε μια ηρωική έξοδο.
Το καρτέρι ευνοείται σε θολά ταραγμένα νερά κοντά σε λιμάνια, αμμώδεις κόλπους και λιμνοθάλασσες. Περνάει σαν να παρελαύνει μπρος από τον ψαροκυνηγό ή έρχεται κατά μέτωπο φθάνοντας μπρος την βέργα ή προσπερνώντας συχνά τον ψαροκυνηγό.
Ψαρότοποι:
Υπάρχουν παντού. Κοντά στις πολυσύχναστες ακτές παρουσιάζεται άγριος και δύσκολος. Στα Κυκλαδονήσια (Τζια, Κύθνο, Σέριφο, Σίφνο) γιαλώνει πάντα στις ίδιες περιοχές και κυνηγάει γύρω από πέτρες που χρησιμοποιεί σαν καταφύγια. Τους μεγαλύτερους τους έχω δει στην περιοχή του Μεσολογγίου, ενώ τα ψάρια που υπάρχουν στις ακτές της Θράκης φθάνουν σε μεγέθη ρεκόρ. Ο Σαρωνικός βρίθει κυριολεκτικά και στο τέλος του χειμώνα κοπαδιάζουν για ζευγάρωμα στο Σούνιο, στον Πάτροκλο, τον Αρζεντά και τις Φλέβες. Ανοιχτά από τον Άγιο Κοσμά και την Βούλα υπάρχουν μόνιμα πολυπληθή κοπάδια μεγάλων ψαριών, αλλά ας μην ξεχνάμε την απαγόρευση.
Και μια τεχνική:
Σχεδόν όλες περιγράφηκαν και ειδικά για τον κέφαλο θα μας επιτραπεί μια παρέκκλιση. Συχνά θα δούμε κοπαδιασμένους κέφαλους που εύκολα πλησιάζονται και πλαναριστά (πρώτο σημάδι ανησυχίας) να γυροφέρνουν έναν χαρακτηριστικά μεγαλύτερο. Λίγο πιο πέρα πιθανόν να δούμε την ίδια σκηνή.
Πρόκειται για έναν τελετουργικό χορό ζευγαρώματος και το μεγάλο ψάρι είναι το θηλυκό. Ο ψαροκυνηγός από απληστία συχνά χτυπάει το υπερμεγέθη θηλυκό και δυσκίνητο ψάρι έτσι η παρέα διαλύεται χαλώντας μια ιερή πράξη διαιώνισης του είδους. Σε τέτοιες συναντήσεις ας αρκεστεί ο ψαροκυνηγός σ’ έναν - δύο μικρούς, τους μικρότερους αν γίνεται κι ας αφήσει ήσυχο το έργο της φύσης να φροντίσει και για την μελλοντική αναψυχή του.
κείμενο: Μανώλης Ζωνομέση
πηγη http://www.e-breathless.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου